In de nieuwe thriller van M. Night Shyamalan veroudert een strand snel iedereen die een bezoek brengt

Er is een oprechtheid in het werk van M. Night Shyamalan die veel kijkers als vanzelfsprekend beschouwen. Zijn films dragen hun emoties en boodschappen duidelijk op hun mouwen. Oud is geen uitzondering, in het begin maken de personages speelse, voor de hand liggende grappen over de toekomst en vertragen ze om het hier en nu te waarderen voordat ze worden gevangen op een mysterieus strand waar ze elk half uur een heel jaar ouder worden. Shyamalan en cameraman Mike Gioulakis spelen consequent met scherptediepte en maken ongebruikelijke keuzes met betrekking tot waar ze de camera op richten en hoe ze deze verplaatsen, waarbij gezichten vaak buiten beeld blijven of ze vertroebelen. Dit zal ongetwijfeld sommige kijkers afschrikken ( en heeft al ), maar er is een methode voor de waanzin. Het verschuift het gewicht naar de emotionele beats, of ze nu teder of gruwelijk zijn, en het concept maakt elke beslissing die de personages nemen twee keer zo urgent.

Het ensemble, dat Gael García Bernal, Vicky Krieps en Rufus Sewell omvat, is een spel voor alles wat de film hen te bieden heeft, of het nu Junji Ito-achtige lichaamshorror is of nuchtere mijmeringen over het leven. De reis naar de finale is aangrijpend, hoewel de laatste act – minder van de grote draai waar Shyamalan bekend om staat en meer een stuk onnodig uitgesponnen expositie – zijn welkom te lang laat. Oud is een grappige parabel die letterlijk de manier waarop het leven in een flits voorbijgaat, letterlijk beschrijft, terwijl hij ook afrekent met de grotere krachten die ons manipuleren.