Aangrijpende beelden leggen meer dan twee jaar van de COVID-19-pandemie vast
Familieleden bezoeken op 21 juli 2021 een Covid-19-slachtoffergraf op de openbare begraafplaats van Rorotan in Cilincing, Noord-Jakarta, Indonesië. (foto door Muhammad Fadli; alle afbeeldingen met dank aan National Geographic)
Bijna precies twee jaar geleden verklaarde de Wereldgezondheidsorganisatie Covid-19 tot een pandemie. Sindsdien is naar schatting 57 procent van de wereldbevolking minstens één keer door het virus besmet, en juist deze maandag overschreed het wereldwijde totaal van sterfgevallen als gevolg van het coronavirus de 6 miljoen. Twee jaar lang wordt de tol van de ziekte dag na dag bijgehouden in statistieken, variërend van het aantal mensen dat ziek is geworden en is overleden tot het aantal jaren dat de gemiddelde levensduur is verstreken en de opgelopen economische schade. Maar de pandemie heeft het leven ook op talloze onmetelijke manieren veranderd: in onze rituelen rond rouw, onze belichaamde gewoonten wanneer we met anderen omgaan, hoe we omgaan met vreemden.
Zowel de openlijke gevolgen van de pandemie – gespannen medische voorzieningen en gepantserde gezondheidswerkers, zieke patiënten en noodlijdende geliefden, begrafenisstoeten – als subtielere – gesloten musea, gewijzigde vieringen, ontheemding – zijn gedocumenteerd door meer dan 80 fotografen in tientallen landen voor National Geographic. Ze verbeelden de unieke en gevarieerde manieren waarop mensen zich hebben aangepast aan hun nieuwe realiteit, terwijl ze de universaliteit van rouw en verlies over de hele wereld uitbeelden.
Verschillende foto's van volledig geschikte ziekenhuismedewerkers, die qua compositie, kleur en toon op oorlogsfotografie lijken, zijn voor ons herkenbaar geworden, aangezien soortgelijke afbeeldingen van essentiële werknemers op grote schaal werden gedeeld op sociale media en kabelnieuws tijdens de vroege fasen van de pandemie . Andere foto's geven ons misschien wat meer rust, zoals een minimalistisch portret van twee rouwende zussen op een iPad-scherm, geënsceneerd tussen twee witte bloemstukken. Die foto illustreert hoe individuen en families creatief op zoek waren naar nieuwe en mooie manieren om verlies te eren, ondanks de beperkingen op fysiek samenzijn.
Een groep arbeiders van een uitvaartcentrum in Huancavelica wacht tot het einde van de dienst om de kist in een graf te verplaatsen. (foto door Alessandro Cinque, National Geographic)
De foto hierboven, gemaakt door Alessandro Cinque in Peru, toont zes uitvaartwerkers gekleed in persoonlijke beschermingsmiddelen die in de rij staan te wachten op het einde van een dienst om een kist naar een graf op de stedelijke begraafplaats te verplaatsen. Achter de arbeiders zijn devotionele en persoonlijke snuisterijen zichtbaar, zoals vazen, kruisen en foto's. Het beeld is een grimmige weergave van zowel het werk dat nodig is om goed voor de doden te zorgen en hoe het rijk van de levenden en de doden de afgelopen twee jaar steeds dichterbij is gekomen.
Een andere sombere foto, gemaakt door Muhammad Fadli, toont de openbare begraafplaats van Rorotan in Noord-Jakarta, Indonesië, die in maart 2021 werd geopend en speciaal is opgedragen aan de slachtoffers van de COVID-19-pandemie. Met ruimte om 7.200 lichamen te begraven, bereikte het kerkhof snel zijn capaciteit tijdens de opkomst van de Delta-variant, toen Jakarta een epicentrum van de pandemie was. Als reactie daarop maakte de lokale overheid plannen om de begraafplaats uit te breiden.
Witte vlaggen geplant op de National Mall in Washington, DC vertegenwoordigen elk van de Amerikaanse levens die verloren zijn gegaan door COVID-19 (foto door Stephen Wilkes, National Geographic)
Een weergave van de onbegrijpelijke omvang van dood en lijden die de pandemie in de Verenigde Staten teweegbracht, werd vastgelegd door Stephen Wilkes in Washington, DC, waar vorig jaar witte vlaggen op de National Mall werden geplant om elk Amerikaans leven te vertegenwoordigen dat verloren was gegaan door COVID-19. (Destijds hadden de VS net meer dan 670.000 doden geregistreerd.)
Wilkes nam 4.882 foto's gedurende 30 uur van de tentoonstelling, waarbij hij tientallen mensen vastlegde die door de installatie liepen en er interactie mee hadden, en voegde ze samen tot één samengesteld beeld dat in zijn kenmerkende stijl van dag naar nacht van links naar rechts overgaat.
Op advies van de Zuid-Koreaanse regering hebben openbare en particuliere instellingen examens ingevoerd die voldoen aan social distancing (foto door Jun Michael Park, National Geographic)
Sommige foto's laten zien hoe het alledaagse leven is getransformeerd op soms triviale manieren die niettemin onze dagelijkse ervaringen met het bewonen van de wereld hebben veranderd. De foto hierboven toont een raster van mensen met een sociale afstand die kwalificatie-examens afleggen om verzekeringsagent te worden op een vergeeld voetbalveld in Zuid-Korea. Wat niet op de foto te zien is, is dat het naar verluidt een "zeer winderige dag" was en dat meer dan 18.000 mensen in heel Korea datzelfde examen die dag hebben afgelegd.
Alle 45 foto's die in de schijnwerpers zijn gezet voor het tweejarige jubileum van de COVID-19-pandemie, zijn te vinden op de website van National Geographic.
Een handvol foto's laat zien hoe mensen in deze tijd troost, gemeenschap en zelfs vreugde hebben weten te vinden. De ene toont een verkeersader in Caracas, Venezuela, verlicht in de schemering door straatlantaarns, vol met muzikanten van het Orquesta Sinfónica Gran Mariscal de Ayacucho en toeschouwers tijdens een openluchtuitvoering van muziek uit klassieke en Afro-Caribische stijlen. Een ander voorbeeld is een zelfportret gemaakt door een vrouw toen ze voor het eerst sinds de lockdown de oceaan bezocht, waar ze 'gemoedsrust' vond.
