Het zwarte boek van Toni Morrison was een baanbrekend archief, bloemlezing en plakboek
Toni Morrisons Black Book bij David Zwirner weerstaat het verhaal, net als haar baanbrekende redactionele project The Black Book. De meer dan 70 archiefdocumenten, culturele artefacten en artistieke werken vertellen niet het levensverhaal van Morrison en vatten evenmin haar romans samen. Hilton Als, de auteur en criticus van de Pulitzerprijs, en curator van de tentoonstelling, onderzoekt de richtingen die haar literaire interesses insloegen en de impact van Morrisons intellectuele en literaire bezigheden op kunst en letteren.
Dit is Als's vierde curatoriële project met de David Zwirner, en zijn tweede georganiseerd rond een literair figuur (de eerste was over James Baldwin in 2019). De tentoonstelling is chronologisch gestructureerd, met materiaal over The Black Book, Morrisons redactionele carrière en haar eerste paar romans in de uitgestrekte voor- en achterkamers aan de oostkant van de Chelsea-galerij, en de werken die verband houden met Morrisons latere romans en het openbare leven op de westkant. In de verbindingsgang worden Als' New Yorker-profiel uit 2003 over Morrison en foto's uit zijn persoonlijke archief weergegeven waarin Als en Morrison worden gelinkt.
Archiefdocumenten spreken tot Morrisons inzicht als schrijver, redacteur en medewerker. Ze is nauwgezet en scherp wanneer ze haar visie voor Muhammad Ali's memoires The Greatest: My Own Story verwoordt – de benodigde scènes, momenten van expositie, gebieden voor reflectie. Ze is een vriendin die ruzie heeft met Toni Cade Bambara dat ze vergeet het manuscript op te halen dat ze moet bewerken. Als redacteur begrijpt ze wat er nodig is in een verhaal en hoe ze de mensen om haar heen kan motiveren om het te produceren.
Voor de publicatie van The Black Book uit 1974 speelde ze de rollen van publicist, redacteur en curator. Uit documenten blijkt dat ze het boek pitcht bij uitgever Random House en bekende zwarte publieke figuren. Gemaakt in samenwerking met historicus Middleton Harris en een team van niet-academische experts en bekende verzamelaars van zwarte materiële cultuur, zoals Roger Furman en Morris Levitt, gaat de verzameling krantenknipsels, posters, bladmuziek en gedichten chronologisch vooruit van de 14e eeuw tot de jaren 1940. Het volume is beslist anti-narratief en grassroots, een kruising tussen een archief, een bloemlezing, een plakboek en een geschiedenisboek. The Black Book was, samen met Morrisons oeuvre, gericht op het herstellen van de menselijkheid in het verhaal van zwarte mensen in de Verenigde Staten.
De kunstwerken in de show omvatten schilderijen, sculpturen, fotografie en film. Films van Kerry James Marshall die bij deze documenten te zien zijn, bootsen deze niet-verhalende stijl na. Gleaning: Cutting close (2003-2017) is een montage van asynchrone clips en video's van zwarte mensen door de eeuwen heen, terwijl Doppler Incident (1997), een mesgevecht nabootst dat Marshall op een dag buiten zijn raam zag, maar tijd, hoeken en bewegingen manipuleert om laten zien hoe de relatie van een waarnemer tot een gebeurtenis zijn relatie met het verhaal en de waarheid verandert.
Installatieweergave, Toni Morrison's Black Book, David Zwirner, met dank aan David Zwirner (foto door de auteur)
Als' verzameling materialen, kunst en ephemera is niet bedoeld om Morrisons werk te verduidelijken. Geen bijschriften contextualiseren afzonderlijke stukken. In plaats daarvan gebruikt de curator citaten uit Morrisons geschriften om de items in elkaars baan te brengen. Sommige lagen op de grond dicht bij het midden van de ruimte (een tot slaaf gemaakte kindersluiting, een antieke fonograaf), terwijl andere, zoals Beverly Buchanans houten sculptuur 'For Mallory' (1995), de toeschouwers laten zakken om te onderzoeken. De kijkers moeten van positie veranderen om deze werken individueel en collectief te kunnen bekijken; deze perspectiefverschuivingen weerspiegelen de meerdere invalshoeken voor het nadenken over de impact van Morrison op de Amerikaanse 20e- en 21e-eeuwse cultuur.
Onbekend, Gevonden antieke kast (nd), 36 1/4 x 33 1/2 x 23 1/2 inch; Onbekend, Shirley Temple Child's Cup (jaren '30-1940), blauw glas, 3 3/4 x 3 3/4 x 2 3/4 inch (foto door de auteur)
Een witte pop, een antiek kastje met een Shirley Temple-beker, een James Van Der Zee-portret van een entertainer die sterk lijkt op Bill “Bojangles” Robinson, vijf abstracte schilderijen van Walter Price: deze objecten worden aangevuld met een passage uit The Blauwste oog. In die roman vertelt de verteller, Claudia MacTeer, waarom ze een hekel heeft aan witte poppen en ze wil vernietigen. Op soms subtiele of surrealistische manieren gebaart elk stuk in de richting van Morrisons interesses. Kijkend naar de beker en pop, denk ik aan de Doll Test. Het experiment, ontwikkeld door psychologen Kenneth en Mamie Clark, werd gebruikt in Brown v Board of Education (1954) om aan te tonen hoe segregatie het zelfbeeld van zwarte kinderen schaadde. Blanke meisjes wordt onschuld geleerd, terwijl zwarte meisjes, zoals Pecola (The Bluest Eye), wordt geleerd zichzelf te haten.
Kerry James Marshall, "Een lenige jonge man …" (2021), acryl op PVC-paneel in kunstenaarslijst, 60 1/2 x 48 1/2 x 2 3/4 inch (© Kerry James Marshall; met dank aan de kunstenaar en David Zwirner , Londen)
Kerry James Marshall's "A lenig jonge man …" (2021) gaat vergezeld van een citaat uit Morrison's Song of Solomon over zwarte mannen die verhalen uitwisselen over hun ervaringen met werken onder blanke mannen. Op het schilderij staart een zwarte man met een donkere huidskleur, zittend op een koningsblauwe fauteuil, de toeschouwer recht aan, terwijl muzieknoten door de lucht zweven van buiten het frame naar zijn hoofd. Kijken in de woonkamer van deze man voelt opdringerig, zelfs op canvas. De oranje kat, Oxford-thesaurus, Madonna-beeldje en robotachtig ding in de plank van het bijzettafeltje: het zijn allemaal delen van zijn leven die hij bewaakt met een ontspannen maar doordringende blik. Marshalls portret belichaamt de complexiteit van een Morrison-personage, zoals Milkman of Guitar (beide uit Song of Solomon), terwijl ze zich schrap zetten om nog een dag te werken.
Sommige stukken, zoals Julie Mehretu's schilderij "A Mercy" (2019-2020), of Amy Sillman's "Paradise (An Alphabet for Miss Morrison)" (2021) werden in opdracht van Als gemaakt om in direct gesprek te zijn met elk van die romans; toch zijn ze niet prescriptief in hun interpretaties. Mehretu's abstracte schilderij oogt chaotisch. Wassingen van lichte, medium en donkerdere grijstinten vermengd met gele, blauwe en rode strepen suggereren een slagveld of een belegerde stad. Links in het midden van het doek valt een vorm op, onaangetast door de donkere, gewelddadigere tinten. De strijd en hoop die in dit enorme stuk worden gesuggereerd, is niet duidelijk in zijn relatie tot A Mercy, een roman over slavernij en erfzonden. Net als bij de show in het algemeen, voor The Black Book tot Morrison's Black Book.
Toni Morrisons Black Book loopt tot en met 26 januari in David Zwirner (529 West 19th Street, Chelsea, Manhattan). De tentoonstelling werd samengesteld door Hilton Als.
