Ouders vermoorde Nadine stoppen met foundation: “Maar wil nog wel in gesprek met de dader”
Na zestien jaar stoppen Jacques en Wanda Beemsterboer deze week met de Nadine Foundation. De stichting ter nagedachtenis aan hun vermoorde dochter Nadine. “Het is goed zo”, verwoordt Jacques het. Al heeft hij nog wel een wens: hij wil graag nog een keer in gesprek met de dader. Bekijk hier de uitgebreide reportage die we met ze hebben gemaakt.
2 december 2006 is een datum die ze nooit meer zullen vergeten. De dag waarop hun dochter Nadine werd vermoord door haar ex-vriend. Ze is pas 20 jaar oud. Even daarvoor heeft ze haar moeder nog aan de lijn. “Mam, ik bel je zo terug”, zijn haar laatste woorden voordat ze nietsvermoedend het huis in Amsterdam binnengaat en niet meer levend zal verlaten.
Ook 16 jaar later zit het verdriet nog diep. Al gaan beiden er anders mee om. Wanda moet nog regelmatig huilen. “Ik voel het in m’n hele wezen. Als ik dat niet doe, heb ik het gevoel dat ik stik.”
In gesprek met de dader
Het is ook de reden dat Jacques nog een keer in gesprek wil met de moordenaar van zijn dochter, Gerold O. “Om op een diepere manier geconfronteerd te worden met wat er is gebeurd. Dat is belangrijk voor mij”, legt Jacques uit.
Hij is al drie keer in de gevangenis geweest om met O. te praten. Die heeft zijn straf uitgezeten en de TBS-behandeling is zo goed als afgerond. Onder toezicht woont hij weer zelfstandig in Amsterdam. Jacques zou hem graag nog een keer ontmoeten.
“Ik wil met hem in alle rust over de dingen kunnen praten. Jammer, dat hij daar niet voor open staat. Maar als hij wel wil, is hij van harte uitgenodigd om vanuit z’n hart te vertellen wat er in hem omgaat.”
Voor Wanda is het klaar. Ze heeft één keer in de gevangenis met O. gesproken die graag zijn spijt wilde betuigen. “Ik heb daar gezegd wat ik wilde zeggen. Ik heb totaal geen behoefte om hem ooit nog te zien.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Met trots kijken ze wel terug op 16 jaar Nadine Foundation. Komende zondag presenteren ze hun boek ‘Verbonden door Nadine’. Vol verhalen en verslagen in beeld. Er is veel gebeurd. Van de tien hardloop edities van de Nadine OK Run tot aan het boek dat Wanda schreef: ‘Mam, ik bel je zo terug’.
De stichting is een boegbeeld in de strijd tegen geweld. Ook wordt er geld ingezameld voor goede doelen die Nadine na aan het hard stonden en geeft Jacques lezingen in gevangenissen. Ze koesteren de reacties.
Van vrouwen die na het lezen van het boek over Nadine voor zichzelf kiezen tot gevangenen die berouw tonen. Toch hebben ze na al die jaren het idee dat het nu het juiste moment is om te stoppen.
Tekst gaat verder onder de foto.
‘Het voelt als weer een afscheid’
Al valt het ook wel zwaar. “Ik weet niet beter dan dat de foundation er was na haar dood. Het is weer een afscheid, wel totaal anders, maar wel een afscheid. We zijn er zo intensief mee bezig geweest. Dat is heel pittig”, vertelt Wanda.
Maar ze gaan niet achter de geraniums zitten, vertelt ze er snel bij. Zo geeft Jacques nog steeds lezingen en wil Wanda een tweede boek schrijven. Ook blijven ze reizen voor nabestaanden naar Lourdes organiseren.
