Stilgehouden.nl

logo stilgehouden

Auteur: Julia Schoen

Bootlawaai drijft moeders van bultruggen in diep, gevaarlijk water Moeders van bultruggen en hun kalveren worden naar diepere wateren gedreven, waar ze worden geconfronteerd met haaien en worden lastiggevallen door mannelijke walvissen. Foto's storten Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Hakai Magazine, een online publicatie over wetenschap en samenleving in kustecosystemen. Lees meer van dit soort verhalen op hakaimagazine.com. Elk jaar tussen januari en april zijn er vaak bultruggenmoeders en hun kalveren te zien in de warme wateren van Hawaï. De volwassen walvissen trekken vanuit Alaska en Brits-Columbia naar Hawaï om te broeden en hun jongen groot te brengen. Om hun kalveren veilig te houden, blijven bultruggenmoeders meestal liever dichter bij de kust. Hierdoor kunnen ze haaien, de potentieel dodelijke opmars van mannelijke bultruggen en andere bedreigingen vermijden. Maar zoals een nieuwe studie aantoont, wordt het leefgebied van bultruggen bekneld tussen het toenemende scheepvaartverkeer op de kust en de gevaren van dieper water. Tijdens de winters van 2005 en 2006 observeerden Adam Pack, een walvisonderzoeker aan de Universiteit van Hawai'i in Hilo, en zijn collega's de bultruggen voor het westen van Maui vanaf een uitkijkpunt bovenop een nabijgelegen heuvel als onderdeel van een afzonderlijk onderzoeksproject. Ze noteerden de posities van peulen van moederkalveren en peulen zonder kalveren (waaronder meestal eenzame walvissen of paren die het hof maken), evenals de locaties van schepen om walvissen te spotten en andere vaartuigen. Jaren later, nadat er meer bekend was over de habitatvoorkeuren van bultruggen, was Pack geïnteresseerd in het opnieuw bekijken en analyseren van deze dataset. Hij had verwacht gedrag te zien dat vergelijkbaar was met het gedrag dat in eerder onderzoek was gedocumenteerd – dat de moeder-kalfparen dichter bij de kust zouden blijven dan walvissen zonder kalveren. "Wat we ontdekten was precies het tegenovergestelde, dat was verwarrend en ook een beetje interessant vanuit wetenschappelijk oogpunt", zegt Pack. Voor de 161 peulen van moederkalf die Pack en zijn collega's observeerden, merkten de onderzoekers dat de walvissen de dag bij de kust begonnen en naarmate de dag vorderde, naar aanzienlijk diepere wateren trokken. Pack zegt dat het dagelijkse woon-werkverkeer van de walvissen waarschijnlijk het gevolg is van het vermijden van schepen die geen walvissen spotten, zoals vissersboten of pleziervaartuigen. De onderzoekers maken een onderscheid tussen rondvaartboten om walvissen te spotten en andere boten omdat, op basis van hun analyse, de verschuiving van de walvissen naar dieper water verband hield met de dichtheid van niet-walvissen spottende boten, die in de loop van de dag toenam. Boten om walvissen te spotten, zeggen ze, waren veel minder in aantal en hadden niet hetzelfde effect. De bevinding wijkt af van eerder onderzoek waarbij vaten afwezig waren. Pack zegt dat boten erg luidruchtig kunnen zijn, wat de communicatie van walvissen verstoort en de peulen van de moederkalveren verstoort. De studie suggereert dat moederkalfpeulen overdag door boten in dieper water worden gedreven en 's nachts, nadat de bootdruk is afgenomen, terug naar de kust zwemmen. "Een van de opmerkelijke dingen van [volwassen] bultruggen is dat ze niet eten terwijl ze in hun tropische broedgebieden zijn", legt Alison Craig uit, een onderzoeker naar zeezoogdieren aan de Edinburgh Napier University in Schotland, en een van de onderzoeken co-auteurs. Het is van vitaal belang voor moeders die borstvoeding geven om hun energie te sparen tijdens deze vastenperiode, zegt ze. "Als blootstelling aan te veel binnenvaartschip ervoor zorgt dat vrouwtjes met kalveren naar diepere wateren gaan, zullen ze eerder worden lastiggevallen door mannen, en dit zal er op zijn beurt toe leiden dat ze meer energie verbruiken." Joe Mobley, een walvisonderzoeker aan de Universiteit van Hawaï in Mānoa die niet betrokken was bij het onderzoek, zegt dat het goed was dat Pack en zijn team dit probleem onder de aandacht konden brengen. "Ik denk dat het grootste probleem waarmee deze dieren worden geconfronteerd, de klimaatverandering is", zegt Mobley. "Maar in de tussentijd hebben we controle over de dingen die we kunnen controleren." Het zou relatief haalbaar zijn, zegt Mobley, om een beleid voor het scheepvaartverkeer in te voeren om de stress voor de bultruggen te verminderen. Alvorens eventuele beleidswijzigingen te overwegen, zegt Pack echter dat het belangrijk zou zijn om dit onderzoek in andere gebieden rond Hawaï uit te voeren om beter te begrijpen hoe wijdverbreid het probleem is. Hij zou het onderzoek ook opnieuw willen doen, aangezien de gegevens die hij verzamelde van 12 jaar geleden waren en het scheepvaartverkeer sindsdien alleen maar is toegenomen. Bultruggen werden bijna uitgeroeid door de commerciële walvisvangst die tot halverwege de 20e eeuw voortduurde, en de populatie die Maui bezoekt "is nog steeds erg kwetsbaar", zegt Pack. “Het is enorm belangrijk om hun favoriete broedplaatsen in de gaten te blijven houden.” Dit artikel verscheen voor het eerst in Hakai Magazine en is hier met toestemming opnieuw gepubliceerd. Het bericht Bootlawaai drijft moeders van bultruggen in diep, gevaarlijk water verscheen eerst op Popular Science.

Bootlawaai drijft moeders van bultruggen in diep, gevaarlijk water Moeders van bultruggen en hun kalveren worden naar diepere wateren gedreven, waar ze worden geconfronteerd met haaien en worden lastiggevallen door mannelijke walvissen. Foto's storten Dit artikel verscheen oorspronkelijk in Hakai Magazine, een online publicatie over wetenschap en samenleving in kustecosystemen. Lees meer van dit soort verhalen op hakaimagazine.com. Elk jaar tussen januari en april zijn er vaak bultruggenmoeders en hun kalveren te zien in de warme wateren van Hawaï. De volwassen walvissen trekken vanuit Alaska en Brits-Columbia naar Hawaï om te broeden en hun jongen groot te brengen. Om hun kalveren veilig te houden, blijven bultruggenmoeders meestal liever dichter bij de kust. Hierdoor kunnen ze haaien, de potentieel dodelijke opmars van mannelijke bultruggen en andere bedreigingen vermijden. Maar zoals een nieuwe studie aantoont, wordt het leefgebied van bultruggen bekneld tussen het toenemende scheepvaartverkeer op de kust en de gevaren van dieper water. Tijdens de winters van 2005 en 2006 observeerden Adam Pack, een walvisonderzoeker aan de Universiteit van Hawai'i in Hilo, en zijn collega's de bultruggen voor het westen van Maui vanaf een uitkijkpunt bovenop een nabijgelegen heuvel als onderdeel van een afzonderlijk onderzoeksproject. Ze noteerden de posities van peulen van moederkalveren en peulen zonder kalveren (waaronder meestal eenzame walvissen of paren die het hof maken), evenals de locaties van schepen om walvissen te spotten en andere vaartuigen. Jaren later, nadat er meer bekend was over de habitatvoorkeuren van bultruggen, was Pack geïnteresseerd in het opnieuw bekijken en analyseren van deze dataset. Hij had verwacht gedrag te zien dat vergelijkbaar was met het gedrag dat in eerder onderzoek was gedocumenteerd – dat de moeder-kalfparen dichter bij de kust zouden blijven dan walvissen zonder kalveren. "Wat we ontdekten was precies het tegenovergestelde, dat was verwarrend en ook een beetje interessant vanuit wetenschappelijk oogpunt", zegt Pack. Voor de 161 peulen van moederkalf die Pack en zijn collega's observeerden, merkten de onderzoekers dat de walvissen de dag bij de kust begonnen en naarmate de dag vorderde, naar aanzienlijk diepere wateren trokken. Pack zegt dat het dagelijkse woon-werkverkeer van de walvissen waarschijnlijk het gevolg is van het vermijden van schepen die geen walvissen spotten, zoals vissersboten of pleziervaartuigen. De onderzoekers maken een onderscheid tussen rondvaartboten om walvissen te spotten en andere boten omdat, op basis van hun analyse, de verschuiving van de walvissen naar dieper water verband hield met de dichtheid van niet-walvissen spottende boten, die in de loop van de dag toenam. Boten om walvissen te spotten, zeggen ze, waren veel minder in aantal en hadden niet hetzelfde effect. De bevinding wijkt af van eerder onderzoek waarbij vaten afwezig waren. Pack zegt dat boten erg luidruchtig kunnen zijn, wat de communicatie van walvissen verstoort en de peulen van de moederkalveren verstoort. De studie suggereert dat moederkalfpeulen overdag door boten in dieper water worden gedreven en 's nachts, nadat de bootdruk is afgenomen, terug naar de kust zwemmen. "Een van de opmerkelijke dingen van [volwassen] bultruggen is dat ze niet eten terwijl ze in hun tropische broedgebieden zijn", legt Alison Craig uit, een onderzoeker naar zeezoogdieren aan de Edinburgh Napier University in Schotland, en een van de onderzoeken co-auteurs. Het is van vitaal belang voor moeders die borstvoeding geven om hun energie te sparen tijdens deze vastenperiode, zegt ze. "Als blootstelling aan te veel binnenvaartschip ervoor zorgt dat vrouwtjes met kalveren naar diepere wateren gaan, zullen ze eerder worden lastiggevallen door mannen, en dit zal er op zijn beurt toe leiden dat ze meer energie verbruiken." Joe Mobley, een walvisonderzoeker aan de Universiteit van Hawaï in Mānoa die niet betrokken was bij het onderzoek, zegt dat het goed was dat Pack en zijn team dit probleem onder de aandacht konden brengen. "Ik denk dat het grootste probleem waarmee deze dieren worden geconfronteerd, de klimaatverandering is", zegt Mobley. "Maar in de tussentijd hebben we controle over de dingen die we kunnen controleren." Het zou relatief haalbaar zijn, zegt Mobley, om een beleid voor het scheepvaartverkeer in te voeren om de stress voor de bultruggen te verminderen. Alvorens eventuele beleidswijzigingen te overwegen, zegt Pack echter dat het belangrijk zou zijn om dit onderzoek in andere gebieden rond Hawaï uit te voeren om beter te begrijpen hoe wijdverbreid het probleem is. Hij zou het onderzoek ook opnieuw willen doen, aangezien de gegevens die hij verzamelde van 12 jaar geleden waren en het scheepvaartverkeer sindsdien alleen maar is toegenomen. Bultruggen werden bijna uitgeroeid door de commerciële walvisvangst die tot halverwege de 20e eeuw voortduurde, en de populatie die Maui bezoekt "is nog steeds erg kwetsbaar", zegt Pack. “Het is enorm belangrijk om hun favoriete broedplaatsen in de gaten te blijven houden.” Dit artikel verscheen voor het eerst in Hakai Magazine en is hier met toestemming opnieuw gepubliceerd. Het bericht Bootlawaai drijft moeders van bultruggen in diep, gevaarlijk water verscheen eerst op Popular Science.

Door klimaatverandering aangemoedigde teken doden elanden in Maine Warmere temperaturen en kortere winters zijn verantwoordelijk voor de bloeiende tekenpopulatie die elanden doodt. Foto's storten Dit artikel was oorspronkelijk te zien op Field & Stream. Maine is elandenland. Buiten Alaska heeft het de grootste populatie van 's werelds grootste hertachtigen. Maar het iconische dier van de Pine Tree State wordt bedreigd door een veel kleiner wezen. Sinds de winter, in een hoek van de staat met de hoogste concentratie elanden, die delen van de provincies Piscataquis en Somerset omvat, is 86 procent van de door wetenschappers gevolgde kalveren gestorven. De boosdoener in de meeste gevallen: winterteken. Lee Kantar, de leidende elandbioloog bij het Maine Department of Inland Fisheries and Wildlife, vertelde Maine Public Radio: "Je kijkt naar het ene gegevensblad na het andere van wat we in het bos op deze elanden hebben gevonden en het is elke keer hetzelfde profiel: het is winterteek.” Zestig van de 70 kalveren die in de herfst een halsband kregen, overleefden het eerste jaar niet. Wintertikken, of elandenteken, die wetenschappers voor het eerst in de jaren dertig in Maine hebben gedocumenteerd, jagen voornamelijk op elanden. In de herfst vormen hun larven grote in elkaar grijpende clusters op bosvegetatie. Terwijl elanden tijdens het herfstbroedseizoen wijd en zijd door het bos dwalen, klampen de trossen zich eraan vast. De spinachtigen voeden zich de hele winter met hun gastheren en vallen in de lente af om hun eieren te leggen. De eieren komen in de zomer uit en de cyclus begint opnieuw. De winter beperkt echter traditioneel de schade die winterteken aan elanden toebrengen. Vroege herfstsneeuw of koude snaps doden veel van de larven voordat ze een gastheer vinden. Sneeuw in de late lente kan ook veel eieren doden. Klimaatverandering was echter een zegen voor de teken – en een vloek voor de eland. Alexej Siren, een postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit van Vermont die samenwerkt met Kanter, zei: "De winters zijn korter en de watervallen zijn langer, wat betekent dat deze teken langer tijd hebben om hun gastheer te zoeken en actief te zoeken, wat betekent dat (elanden) veel meer op hen verzameld.” Sommige elanden krijgen een besmetting van meer dan 100.000 teken. Een eeuw geleden was de elandenpopulatie in Maine afgenomen, voornamelijk als gevolg van overbejaging, tot ongeveer 2.000. Maar sindsdien hebben instandhoudingsinspanningen het aantal officiële staatsdieren hersteld tot meer dan 70.000. Maine beheert zijn elanden zorgvuldig, gebruikt helikopters om ze te lokaliseren en vast te houden, en stelt verschillende jachtregels vast in 21 verschillende districten. De elandenpopulatie in de staat blijft stabiel, maar het afsterven van kalveren dit jaar, het ergste dat tot nu toe is geregistreerd, in combinatie met een verslechterende reproductiesnelheid, is een alarmerende trend. Het bericht Door klimaatverandering aangemoedigde teken doden elanden in Maine verscheen eerst op Popular Science.

De cijfers laten zien hoe verwoestend droog de westelijke VS op dit moment zijn Lake Powell heeft momenteel een recordcapaciteit van 24%. Justin Sullivan/Getty Images Dit artikel was oorspronkelijk te zien op High Country News. Overal in het Westen zetten staatsleiders zich schrap tegen de langetermijneffecten van verdroging. Eind april voegde Oregon-gouverneur Kate Brown vier extra provincies toe aan de 'noodtoestand door droogte' – nu verkeert de helft van de staat in een noodtoestand. Verder naar het zuiden, het Metropolitan Water District in Zuid-Californië, dat water naar miljoenen stedelingen levert, heeft voor het eerst het gebruik van buitenwater beperkt. In Colorado heeft het Amerikaanse ministerie van Landbouw de hele staat aangewezen als 'primair natuurrampgebied' vanwege de dreiging van droogte – ook beschouwd als een 'ongekende' stap. Het zuidwesten als geheel is zwaar getroffen door droge omstandigheden: Utah en New Mexico hebben beide afzonderlijke noodverklaringen afgegeven, een voor waterschaarste en de andere voor natuurbranden. De politieke aanduidingen ontsluiten middelen en vergroten de bevoegdheden voor staten en provincies om door de extreme waterschaarste te navigeren, waardoor onder meer noodhulp voor de landbouwindustrie beschikbaar wordt gesteld. Westerlingen zullen het deze zomer ongetwijfeld nodig hebben, en – aangezien de droogte waarschijnlijk aanhoudt – toekomstige zomers. Krimpende sneeuwlagen, uitgedroogde bovengrond en uitgeputte reservoirs zijn symptomen van de langste aaneengesloten periode van droge jaren in het Westen sinds 800 na Christus. Er is ook een grote kans dat de streep doorgaat. Een studie gepubliceerd in Nature Climate Change in februari voorspelde een kans van 94% dat de droogte zich uitstrekt tot 2023; de kans dat het tot 2030 aanhoudt, is 75%, wanneer rekening wordt gehouden met de aanhoudende effecten van een opwarmend klimaat. Volgens de Amerikaanse droogtemonitor verkeert het grootste deel van het Westen in "matige" tot "ernstige droogte". Bepaalde regio's, zoals het oosten en zuidwesten van Oregon, de Central Valley in Californië, het zuiden van Nevada en het oosten van New Mexico, verkeren in "extreme" tot "uitzonderlijke" droogte. Krimpende sneeuwlagen, uitgedroogde bovengrond en lege reservoirs zijn symptomen van de langste aaneengesloten reeks droge jaren in het Westen sinds 800 na Christus Hier zijn een paar cijfers en opmerkelijke berichtgeving om te begrijpen hoe de droogte het Westen beïnvloedt: HET ZUIDWESTEN Lake Powell en Lake Mead, de grootste stuwmeren van het land, staan op recorddieptes: respectievelijk 24% vol en 31% vol. De opgeslagen voorraden van Powell zijn gedaald tot ongeveer 5 miljoen acre-voet, waardoor noodreleases tot een drempel hebben geleid. Het meer heeft een capaciteit van 26 miljoen acre-voet. Steden, van San Diego tot Las Vegas, passen zich aan met programma's als "cash-for-grass" en waterrecycling, volgens de rapportage van Yale Environment 360. 98% van het zuidwesten heeft deze week te maken met droogte, volgens de Amerikaanse droogtemonitor. Volgens NASA Earth Observatory zien onderzoekers wijdverbreide en ernstige omstandigheden met weinig sneeuw en weinig afvoer in de regio. Hun modellering geeft aan dat het sneeuwdek ongeveer een maand eerder dan normaal zijn piek heeft bereikt in het Upper Colorado Basin. DE VREEDZAME NOORDWESTEN Volgens Oregon's Fifth Climate Assessment is de jaarlijkse gemiddelde temperatuur van de staat sinds 1895 met ongeveer 2,2˚F per eeuw opgewarmd. Meer dan een derde van de staat, gemiddeld, heeft sinds het jaar 2000 te kampen met droogte. 58% van Idaho ervaart matige tot uitzonderlijke droogte. De watervoorzieningsafdeling van de staat heeft in april een noodverklaring afgegeven in 34 van de 44 provincies. Volgens een nieuwe studie gepubliceerd in de Journal of Geophysical Research: Earth Surface zouden de gletsjers in het Olympic National Park in Washington in 2070 verdwenen kunnen zijn, met blijvende gevolgen voor een belangrijke bron van zomerwater. CALIFORNIË Het gebruik van stedelijk water in de staat steeg in maart met bijna 19%. 6 miljoen mensen in Zuid-Californië zullen deze zomer voor het eerst te maken krijgen met waterbeperkingen in de buitenlucht, aangezien het Metropolitan Water District in Zuid-Californië in een paar dichtbevolkte steden eenmaal per week buitenwater geeft. Water werd voor de eerste keer ooit verkocht voor $ 2.000 per acre voet. Alleen al in 2021 kostte de aanhoudende droogte duizenden banen en meer dan $ 1 miljard in de San Joaquin Valley; honderden putten zijn drooggevallen en er worden dit jaar meer geaccepteerd om op te drogen. De grootste stuwmeren van Californië, Lake Shasta en Lake Oroville, bevinden zich op 'kritiek' lage niveaus. Het bericht De cijfers laten zien hoe verwoestend droog het westen van de VS momenteel is, verscheen eerst op Popular Science.

De cijfers laten zien hoe verwoestend droog de westelijke VS op dit moment zijn Lake Powell heeft momenteel een recordcapaciteit van 24%. Justin Sullivan/Getty Images Dit artikel was oorspronkelijk te zien op High Country News. Overal in het Westen zetten staatsleiders zich schrap tegen de langetermijneffecten van verdroging. Eind april voegde Oregon-gouverneur Kate Brown vier extra provincies toe aan de 'noodtoestand door droogte' – nu verkeert de helft van de staat in een noodtoestand. Verder naar het zuiden, het Metropolitan Water District in Zuid-Californië, dat water naar miljoenen stedelingen levert, heeft voor het eerst het gebruik van buitenwater beperkt. In Colorado heeft het Amerikaanse ministerie van Landbouw de hele staat aangewezen als 'primair natuurrampgebied' vanwege de dreiging van droogte – ook beschouwd als een 'ongekende' stap. Het zuidwesten als geheel is zwaar getroffen door droge omstandigheden: Utah en New Mexico hebben beide afzonderlijke noodverklaringen afgegeven, een voor waterschaarste en de andere voor natuurbranden. De politieke aanduidingen ontsluiten middelen en vergroten de bevoegdheden voor staten en provincies om door de extreme waterschaarste te navigeren, waardoor onder meer noodhulp voor de landbouwindustrie beschikbaar wordt gesteld. Westerlingen zullen het deze zomer ongetwijfeld nodig hebben, en – aangezien de droogte waarschijnlijk aanhoudt – toekomstige zomers. Krimpende sneeuwlagen, uitgedroogde bovengrond en uitgeputte reservoirs zijn symptomen van de langste aaneengesloten periode van droge jaren in het Westen sinds 800 na Christus. Er is ook een grote kans dat de streep doorgaat. Een studie gepubliceerd in Nature Climate Change in februari voorspelde een kans van 94% dat de droogte zich uitstrekt tot 2023; de kans dat het tot 2030 aanhoudt, is 75%, wanneer rekening wordt gehouden met de aanhoudende effecten van een opwarmend klimaat. Volgens de Amerikaanse droogtemonitor verkeert het grootste deel van het Westen in "matige" tot "ernstige droogte". Bepaalde regio's, zoals het oosten en zuidwesten van Oregon, de Central Valley in Californië, het zuiden van Nevada en het oosten van New Mexico, verkeren in "extreme" tot "uitzonderlijke" droogte. Krimpende sneeuwlagen, uitgedroogde bovengrond en lege reservoirs zijn symptomen van de langste aaneengesloten reeks droge jaren in het Westen sinds 800 na Christus Hier zijn een paar cijfers en opmerkelijke berichtgeving om te begrijpen hoe de droogte het Westen beïnvloedt: HET ZUIDWESTEN Lake Powell en Lake Mead, de grootste stuwmeren van het land, staan op recorddieptes: respectievelijk 24% vol en 31% vol. De opgeslagen voorraden van Powell zijn gedaald tot ongeveer 5 miljoen acre-voet, waardoor noodreleases tot een drempel hebben geleid. Het meer heeft een capaciteit van 26 miljoen acre-voet. Steden, van San Diego tot Las Vegas, passen zich aan met programma's als "cash-for-grass" en waterrecycling, volgens de rapportage van Yale Environment 360. 98% van het zuidwesten heeft deze week te maken met droogte, volgens de Amerikaanse droogtemonitor. Volgens NASA Earth Observatory zien onderzoekers wijdverbreide en ernstige omstandigheden met weinig sneeuw en weinig afvoer in de regio. Hun modellering geeft aan dat het sneeuwdek ongeveer een maand eerder dan normaal zijn piek heeft bereikt in het Upper Colorado Basin. DE VREEDZAME NOORDWESTEN Volgens Oregon's Fifth Climate Assessment is de jaarlijkse gemiddelde temperatuur van de staat sinds 1895 met ongeveer 2,2˚F per eeuw opgewarmd. Meer dan een derde van de staat, gemiddeld, heeft sinds het jaar 2000 te kampen met droogte. 58% van Idaho ervaart matige tot uitzonderlijke droogte. De watervoorzieningsafdeling van de staat heeft in april een noodverklaring afgegeven in 34 van de 44 provincies. Volgens een nieuwe studie gepubliceerd in de Journal of Geophysical Research: Earth Surface zouden de gletsjers in het Olympic National Park in Washington in 2070 verdwenen kunnen zijn, met blijvende gevolgen voor een belangrijke bron van zomerwater. CALIFORNIË Het gebruik van stedelijk water in de staat steeg in maart met bijna 19%. 6 miljoen mensen in Zuid-Californië zullen deze zomer voor het eerst te maken krijgen met waterbeperkingen in de buitenlucht, aangezien het Metropolitan Water District in Zuid-Californië in een paar dichtbevolkte steden eenmaal per week buitenwater geeft. Water werd voor de eerste keer ooit verkocht voor $ 2.000 per acre voet. Alleen al in 2021 kostte de aanhoudende droogte duizenden banen en meer dan $ 1 miljard in de San Joaquin Valley; honderden putten zijn drooggevallen en er worden dit jaar meer geaccepteerd om op te drogen. De grootste stuwmeren van Californië, Lake Shasta en Lake Oroville, bevinden zich op 'kritiek' lage niveaus. Het bericht De cijfers laten zien hoe verwoestend droog het westen van de VS momenteel is, verscheen eerst op Popular Science.