Auteur: Gregory
Stilgehouden.nl
Menu
Na de ramp van 1929 besloten economen en politici dat dit nooit meer mocht gebeuren. De gemakkelijkste manier om aan dit besluit te slagen, was door simpelweg 'depressie' uit het bestaan te definiëren. Vanaf dat moment zou Amerika geen verdere depressies meer te lijden hebben. Want toen de volgende scherpe depressie kwam, in 1937-38, weigerden de economen eenvoudig de gevreesde naam te gebruiken en kwamen met een nieuw, veel zachter klinkend woord: "recessie". Vanaf dat moment hebben we heel wat recessies meegemaakt, maar geen enkele depressie. Maar al snel werd het woord 'recessie' ook te hard voor de delicate gevoeligheden van het Amerikaanse publiek. Het lijkt er nu op dat we onze laatste recessie in 1957-1958 hadden. Want sindsdien hebben we alleen maar "downturns", of, nog beter, "slowdowns", of "zijwaartse bewegingen". Dus heb goede moed, van nu af aan zijn depressies en zelfs recessies verboden door de semantische goedkeuring van economen; vanaf nu is het ergste dat ons kan overkomen "vertragingen". Dat zijn de wonderen van de "Nieuwe Economie". 1Nogmaals, de belangrijkste reden voor dit vriendelijke gesprek is de mening dat zachte taal het vertrouwen van een persoon niet zal schaden. Als het vertrouwen van de mensen stabiel wordt gehouden, zal waarschijnlijk een stabiele economische activiteit volgen. Kan transparant overheidsbeleid economische groei ondersteunen? Aangezien wordt aangenomen dat de verwachtingen van stabiele individuen economische stabiliteit impliceren, bevelen economen aan dat het beleid van de overheid en de centrale bank transparant moet zijn. Als polissen vooraf bekend worden gemaakt, worden verrassingen vermeden en wordt de volatiliteit verminderd. Sommige economen, zoals Milton Friedman, beweren dat als inflatie wordt verwacht door producenten en consumenten, dit zeer weinig schade zal aanrichten. 2 Het probleem is volgens Friedman de onverwachte inflatie, die een verkeerde toewijzing van middelen veroorzaakt en de economie verzwakt. Als een algemene prijsstijging kan worden gestabiliseerd door middel van een vast tarief van monetaire injecties, zullen mensen volgens Friedman hun gedrag daarop aanpassen. Bijgevolg, zegt Friedman, zullen de verwachte algemene prijsstijgingen, die hij verwachte inflatie noemt, onschadelijk zijn, zonder echt effect. Merk op dat voor Friedman slechte neveneffecten niet worden veroorzaakt door een toename van de geldhoeveelheid, maar door het resultaat daarvan: prijsstijgingen. Friedman beschouwt de geldhoeveelheid als een instrument dat algemene prijsstijgingen kan stabiliseren en zo de economische groei kan bevorderen. Volgens deze manier van denken is alles wat nodig is om de groeisnelheid van de geldhoeveelheid vast te stellen, en de rest zal volgen. Er wordt over het hoofd gezien dat het “vaststellen van de groeisnelheid van de geldhoeveelheid” niets verandert aan het feit dat de geldhoeveelheid blijft groeien. Dit betekent dat het zal doorgaan met het verleggen van middelen van welvaartsproducenten naar niet-vermogensproducenten, zelfs als de prijzen van goederen stabiel blijven. Dit beleid van pogingen om de prijzen te stabiliseren, zal daarentegen waarschijnlijk meer instabiliteit veroorzaken. Als alternatief, laten we aannemen dat de regering een plan presenteert om de persoonlijke belastingen te verhogen. Hoe kan het enkele feit dat dit plan aan iedereen wordt gecommuniceerd, een uitholling van de levensstandaard van het individu voorkomen? Zelfs als politici erin zouden slagen om mensen ervan te overtuigen dat de belastingverhoging hen ten goede zal komen, kan dit niets afdoen aan het feit dat het inkomen na belastingen van individuen waarschijnlijk zal dalen. Als alternatief, als de centrale bank het publiek bekend maakt dat ze de groei van de geldhoeveelheid zal verhogen, hoe kan de eenvoudige publicatie van deze informatie dan kapitaalconsumptie en de ontwikkeling van een boom-bust economische cyclus voorkomen? Stabiele verwachtingen kunnen de schade die wordt veroorzaakt door een ruim monetair beleid of door hogere belastingen niet ongedaan maken. Ongeacht of individuen erin slagen de feiten van de werkelijkheid te identificeren of niet, deze feiten zullen zichzelf doen gelden en zullen hun invloed uitoefenen op het gedrag van individuen. Als we dus hebben vastgesteld dat de reële inkomens van mensen gaan dalen, dan is dit een feit. Ongeacht de psychologische gesteldheid van mensen, dit feit zal de uitgaven van mensen ondermijnen. De daling van de uitgaven zal niet plaatsvinden vanwege het dalende vertrouwen, maar omdat consumenten het oude niveau van uitgaven niet meer kunnen betalen. Verwachtingen van consumenten in vrije versus gehinderde markt De verwachtingen van de consument ontstaan niet in een vacuüm, maar maken deel uit van het evaluatieproces van elk individu, dat gebaseerd is op zijn opvattingen over de feiten van de werkelijkheid. Wanneer individuen in een vrije, ongehinderde markteconomie verwachtingen koesteren die in strijd zijn met de realiteit, geeft dit prikkels voor een hernieuwde evaluatie en andere acties. De realiteit zal geen langdurige verkeerde evaluaties toestaan in een vrije, ongehinderde markt. Laten we aannemen dat er door een verkeerde waardering te veel kapitaal is geïnvesteerd in de productie van product A en te weinig in de productie van product B. Het effect van de overinvestering in de productie van A is om de winst te drukken, omdat de overmatige hoeveelheid A alleen kan worden verkocht tegen prijzen die laag zijn in verhouding tot de kosten. Het effect van onderinvestering in de productie van B zal zijn prijs verhogen in verhouding tot de kosten, en dus zijn winst verhogen. We suggereren dat dit zal leiden tot een terugtrekking van kapitaal uit A en naar B gekanaliseerd, wat inhoudt dat als investeringen te ver in de ene richting gaan, en niet ver genoeg in een andere, de tegenwerkende krachten van correctie waarschijnlijk in gang zullen worden gezet. 3 In een vrije markt zullen de feiten van de werkelijkheid hun dominantie doen gelden door de evaluatie van individuen en dus hun acties. In een verstoorde markteconomie daarentegen kunnen regeringen en centrale banken, door hun beleid te handhaven, een platform scheppen voor een langdurige afwijking van de verwachtingen van de realiteit. Als gevolg hiervan kan het lang duren voordat de feiten van de werkelijkheid hun dominantie doen gelden. Desalniettemin kunnen noch de regering, noch de centrale bank deze feiten voor onbepaalde tijd tarten. Een klassiek geval is de kunstmatige verlaging van de rentetarieven door de centrale bank, wat resulteert in boom-bust-cycli. Conclusie We kunnen concluderen dat in een vrije, ongehinderde markteconomie de verwachtingen van individuen waarschijnlijk overeenkomen met de feiten van de werkelijkheid. Dit in tegenstelling tot een belemmerde economie waar het beleid van de overheid en de centrale bank verwachtingen wekt die los staan van de realiteit. Ook zijn wij van mening dat het twijfelachtig is dat door middel van opiniepeilingen de toekomstige richting van een economie kan worden vastgesteld. Dat een grote groep mensen een mening heeft gegeven over toekomstige economische omstandigheden, maakt het niet nauwkeuriger dan de mening van een bepaald individu. Het gaat er niet om hoeveel mensen hebben deelgenomen aan een opiniepeiling, maar het denkkader dat ze hebben gehanteerd om hun standpunten te staven. In de regel spreken de meeste individuen op het hoogtepunt van de conjunctuurcyclus een groot optimisme uit over de waarschijnlijke economische omstandigheden in de komende maanden. Slechte bedrijfsomstandigheden ontstaan wanneer dit het minst wordt verwacht – net wanneer alle bedrijven van mening zijn dat een nieuw tijdperk van gestage en snelle vooruitgang is aangebroken. Bovendien gaat het er niet om of het beleid van de overheid en de centrale bank transparant is, maar om het effect dat dit beleid heeft op het leven en het welzijn van individuen. 1. Murray N. Rothbard, "Economische depressies: hun oorzaak en genezing", in de Oostenrijkse theorie van de handelscyclus, uitg. Richard M. Ebeling (Auburn, AL: Ludwig von Mises Institute,), blz. 65-92, in het bijzonder. blz. 65-66. 2. Zie Milton Friedman, Dollars and Deficits (New York: Prentice Hall, 1968), blz. 47-48. 3. George Reisman, De regering tegen de economie (Ottawa, IL: Janeson Books, 1985), p. 5.
