‘Taptoe’ spelen door Marine ook na 70 jaar verbindende traditie in Den Helder
Vanavond speelde de Marinierskapel samen met de Tambours en Pijpers van het Korps Mariniers het ‘Taptoe’ in Den Helder. Na twee jaar, door coronaregels gedwongen afwezigheid, kon het startsein voor de Koningsdagviering eindelijk weer gegeven worden. Er kwamen honderden mensen op af.
In de Helderse Courant van 1952 is één van de vroege aankondigingen te vinden van de traditie van het Taptoe spelen door de Marinierskapel. Op 26 april van dat jaar vermeld de krant dat de Marinierskapel het taptoe zal spelen in de Buitenhaven. Vanavond werd het stuk opgevoerd bij het Marinemuseum in Den Helder.
“De traditie stamt al uit de tijd van de 80-jarige Oorlog”, legt kapitein-luitenant Wilco Kramer van de Koninklijke Marine uit, “Als een garnizoenscommandant ’s avonds de poorten liet sluiten, klonk bij de laatste het Taptoe en ging de kurk op de fles, de tap ging echt dicht. En het is niet in Nederland gebleven. In het Duits heet het Zaphenstreich blasen en in het Engels Tattoo, wat een verbastering is van onze Taptoe”
Oekraïne
Alhoewel de Taptoe in Den Helder het officieuze startsein is voor een flink oranjefeest, is er tijdens het optreden rekening gehouden met de situatie in Oekraïne. “Je wilt in een periode waarbij binnen Europa oorlog woedt niet al te feestelijk voor de dag komen”, zegt chef-dirigent majoor Arjan Tien van de Marinierskapel, “Natuurlijk gaat het leven door, maar we hebben geprobeerd met respect een programma samen te stellen”
Ook voor de muzikanten bij de marine waren de afgelopen jaren taai om door te komen. Door coronaregels amper optredens en oefenen in beperkt gezelschap. “Ja, fijn dat het eindelijk weer kan. Dit is waar je het voor doet. We mochten ook al ’the closing ceremonie’ spelen bij de Invictus Games. Mooi om zo’n uitzinnige volle zaal weer mee te maken. En dat geldt hier ook”, vertelt majoor Arjan Tien.
Tekst gaat verder onder de foto…
Publiek
Aan het publiek heeft het niet gelegen. Na het Wilhemus werd her een der een traantje weggepinkt, maar ook het officiële stuk dat wij als ‘Land of Hope and Glory’ kennen kon op veel goedkeuring rekenen.
“Het stond 4 à 5 rijen mensen dik, ik heb ze niet geteld, maar dat was hartstikke goed”, zegt kapitein-luitenant ter zee Wilco Kramer, “En ik heb gevraagd of ze volgend jaar allemaal twee vrienden, vriendinnen, familieleden of buren meenemen. Er is genoeg ruimte voor veel meer mensen om te genieten van al dat moois”
