Jacob Jan helpt verslaafde jongen al jaren met opruimen: “Kon eerst slaapkamer niet binnenkomen”
Hij doet vrijwilligerswerk voor Stichting Present en het Leger Des Heils. Een paar jaar geleden kwam Jacob Jan Teertstra hier een jongeman tegen die hij niet kon vergeten. Zijn huis was een zootje en opruimen mocht niet, maar Teertstra bleef terugkomen en helpt sindsdien met het opruimen. Vrijwilligerswerk is vanzelfsprekend voor Teertstra: “Ik realiseer me hoe goed ik het eigenlijk heb.”
Als vrijwilliger bij Stichting Present ging Jacob Jan Teertstra uit Den Helder opruimen in het huis van een man die niets weggooide. “Als je het voor het eerst ziet denk je, het is een vuilnisbelt”, zegt Teertstra. Met een groep van acht man zouden ze de enorme verzameling spullen wat uitdunnen. “Dat ging niet goed”, vertelt hij. “Die jongen ontspoorde toen we aan zijn spullen zaten. Toen hij iets niet kon vinden, gooide hij alle vuilniszakken weer leeg. De meeste vrijwilligers zijn toen weggegaan.”
“Later ging ik nog een keer langs met een coördinator van Present. Dat mocht dan wel. Toen hebben we de badkamer en het toilet schoongemaakt. Maar het was een te grote zooi om in een keer op te ruimen.”
Teertstra werkte veertig jaar bij de marine en ging daarna met vroegpensioen. Daar heeft hij geen moment spijt van gehad. Hij besteedt veel tijd met zijn zes kleinkinderen en doet daarnaast een paar dagen per week vrijwilligerswerk voor het Leger Des Heils en Stichting Present.
Een paar weken gingen voorbij, maar Teertstra bleef aan de jongen denken. “Het liet me niet los, dus ik ging naar zijn huis. Er deed niemand open, ik heb denk ik een half uur voor de deur zitten wachten. Net toen ik wilde vertrekken kwam hij aangelopen, dus ik riep ‘hee!’. Hij herkende me, we hadden een goed gesprek en ik heb hulp aangeboden.”
Dat gesprek is inmiddels drie of vier jaar geleden. Sindsdien helpt Teertstra af en aan bij de jongen thuis. “Ik heb het huis al tig keer opgeruimd. Iedere keer als ik terugkom, is het weer een onwijze bende. Ik ben ook wel eens in de keuken geweest dat het zwart zag van de vliegjes.”
Met al zijn andere vrijwilligerswerk heeft hij zo best een volle agenda doordeweeks. “Ik probeer al een tijd thuis een deur te schilderen, dat schiet niet echt op”, grapt hij.
Maar ondanks dat is de hulp die hij biedt vanzelfsprekend voor Teertstra. “Ik zie het zo dat hij op mijn weg geplaatst is, daar kan ik niet voor weglopen. Als we dat nou allemaal doen, wordt deze stad een stuk mooier. Dan kun je maar beter het goede voorbeeld geven.”
Het contact gaat af en aan. Soms hoort Teertstra een paar weken niets. Dan stuurt hij weer eens een appje.
“Ik vind het altijd heel bijzonder. Bijzonder dat hij me vertrouwt, want hij heeft denk ik niet veel mensen in zijn omgeving die hij vertrouwt. De slaapkamer mocht ik de eerste drie jaar niet in komen, maar dat kon ook niet want de deur was geblokkeerd door de troep. Alles heeft waarde, niets mag weg.”
Dankbaar
“Ik krijg er energie van”, vervolgt hij. “Vorige week bijvoorbeeld hadden we een klus bij een tuin, vreselijke wildernis. Daarna had ik drie dagen spierpijn, maar ook wel voldoening. Je hoeft ook niks terug te verwachten van die mensen, dat kan ook niet. Het is niet jij doet wat voor mij, ik wat voor jou.”
“Het is soms wel verdrietig om te zien hoeveel mensen het moeilijk hebben. Het maakt me dankbaar voor wat ik zelf heb. Je realiseert je hoe goed je het hebt.”
