Gert verloor vader en bemanning 55 jaar geleden op zee; nieuwe zoekactie maakt emoties los
Gert Lont is 22 jaar en schipper van de WR6 als hij in 1966 een aantal maanden naar Nieuw-Zeeland kan gaan. Hij krijgt daar de kans om een nieuwe vismethode op te zetten. Vader Simon neemt thuis op Wieringen Gerts taak als schipper over. Het is een prachtige ervaring tot een telefoontje van het thuisfront zijn leven voorgoed verandert. Op 11 januari 1967 zijn vader Simon en Gerts bemanningsleden vermist geraakt op zee. Na ruim 55 jaar in onzekerheid wacht Gert Lont nu in spanning af of een wrakduikteam de kotter op de Duitse zeebodem kan vinden.
Het mag dan al ruim 55 jaar geleden zijn, maar het verdriet is er bij de inmiddels 78-jarige Gert Lont uit Hippolytushoef nog altijd. Tijdens een wilde storm zonk de WR6 met Gerts vader en twee andere bemanningsleden aan boord.
Als de storm voorbij is getrokken wordt met man en macht gezocht naar de viskotter. Maar liefst 24 Wieringer visserboten gingen naar het Duitse eiland Helgoland om te zoeken, maar zonder resultaat. Al die tijd zit Gert machteloos in Nieuw-Zeeland. “Maak je werk maar af”, kreeg Gert van zijn moeder te horen,”want er is niks”.
De hoop dat de kotter toch nog wordt gevonden wordt na dagen kleiner en kleiner. Pas een aantal maanden later krijgt Gerts moeder bezoek van de politie. Er is een lichaam aangespoeld op het Duitse eiland Amrum. Moeder en zoon twijfelen geen seconde en rijden er zo gauw als kan naar toe. “En daar hebben we hem aan de hand van een horloge, een naam in een kraag en het gebit geïdentificeerd”, vertelt Lont geëmotioneerd.
Het lukt de familie om het lichaam van Simon naar Nederland te halen, want het is voor hen een grote wens om hem op Wieringen te begraven. “In september 1967 zijn we er met twee kotters naar toe gevaren en hebben we hem opgehaald”, vertelt Gert.
Tekst gaat onder de foto verder.
Bemanningsleden
Het lichaam van Simon Lont spoelde dus een aantal maanden later aan, maar de andere twee bemanningsleden Piet Everts en Gerrit Boerdijk zijn nooit meer gevonden. Men denkt dat ze op moment van zinken lagen te slapen en daarom mee zijn gezonken naar de bodem van de zee. En hoewel Gert niks had kunnen doen om het noodlottige ongeval te voorkomen, heeft hij na al die jaren nog veel verdriet dat dit met zijn bemanning is gebeurd. “Dat blijft je je hele leven bij”, legt Gert uit.
Nieuw DNA-onderzoek
De gedachte dat de kotter na jaren nog steeds niet is gevonden blijft Lont al die tijd achtervolgen. Een paar jaar geleden krijgt hij te horen dat de politie een nieuw project opstart om via DNA van nabestaanden op zoek te gaan naar ongeïdentificeerde verdronken mensen. Hij voelt meteen de drang om de zoektocht naar de vermiste kotter door te zetten. Precies op dat moment neemt historicus en visserijonderzoeker Cees Meeldijk contact met Lont op.
“Anders pak ik het zelf wel op en ga ik eens in de archieven kijken of er nog meer te vinden is”, dacht Meeldijk op dat moment. Hij speurde alle krantenknipsels, beeldbanken, archieven en verklaringen van destijds af op zoek naar informatie. Zo lukte het Gert, Cees en meerdere experts om het zoekgebied steeds weer iets te verkleinen. Uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat de kotter in een bepaald gebied moest liggen en daarvan was ook al bekend dat er een aantal wrakken op de zeebodem ligt.
Hoop
Inmiddels is Wrakduikteam Zeester al een aantal dagen in het zoekgebied vlakbij Helgoland op zoek naar het wrak van de WR6. Het team van vrijwilligers dat al jaren ervaring heeft met het duiken naar wrakken heeft goede hoop dat ze de nabestaanden eindelijk kunnen vertellen waar hun geliefden zijn omgekomen. Het zou Gert een hoop rust geven, omdat hij het na ruim 55 jaar nog steeds niet helemaal heeft verwerkt. “Je durft het eigenlijk niet te hopen, maar het zou fijn zijn als het wel zo is.”
