Hoe de federalisten Rhode Island hebben gepest om lid te worden van de Verenigde Staten Het dappere, moedige kleine Rhode Island was de laatste staat die nog over was. Algemeen wordt aangenomen dat – zelfs door de meest trouwe antifederalistische historici – Rhode Island het niet alleen als een afzonderlijke natie had kunnen doen. Maar dergelijke opvattingen zijn het gevolg van een mystiek van politieke grenzen, waarin wordt aangenomen dat een loutere verandering van politieke grenzen en grenzen noodzakelijkerwijs een diepgaand effect heeft op het leven van de mensen of op de geldigheid van een territorium of regio. Maar in werkelijkheid zijn politieke grenzen slechts uitwassen, het dagelijks leven van de mensen, hun economische en sociale relaties, kunnen onverstoord en onveranderd doorgaan, of politiek gedefinieerde provincies nu groot, klein of zelfs niet bestaan. Dat Zwitserland of Nederland klein zijn, heeft hun volk niet meer belet tot bloei te komen dan de grote omvang van India het voorspoed heeft gebracht. In het geval van Rhode Island, een vrij land, zouden de zelfvoorzienende boeren in het binnenland zijn blijven boeren en zouden de handelaren net als voorheen handel drijven met andere staten en landen. Sterker nog, beter dan voorheen, want dit land van open handel had grote populariteit kunnen winnen door te functioneren als een vrijhaven, als een "schurkeneiland" opnieuw van vrijhandel en smokkel in de grote Anglo-Amerikaanse traditie. De Rhode Islanders realiseerden zich de kans die hen wachtte. Zo verzekerde een schrijver in de Rhode Island-pers de lezers dat een onafhankelijk Rhode Island geen "Algiers" (een basis voor piraterij) zou worden, maar een "St. Eustatius” (het grote smokkelcentrum van Nederlands West-Indië dat zo de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog hielp). 1 Maar het probleem is natuurlijk dat Rhode Island alleen een bastion van vrijhandel had kunnen zijn als de imperiale Verenigde Staten het hadden toegestaan, en natuurlijk zou het dat niet doen. Met zijn tarieven, zijn federale belastingen, zijn commerciële privileges en beperkingen, zijn toch al wellustige verlangen om met alle mogelijke middelen land van anderen af te pakken en een grote rol te spelen op het internationale toneel, hadden de arrogante nieuwe Verenigde Staten nooit een onafhankelijk Rhode kunnen toestaan. Eiland bijna binnen zijn grenzen. Want deze kleine enclave zou een baken van vrijheid hebben opgehouden voor alle democratieën en voor de wereld in het algemeen. De Verenigde Staten konden niet tegen een republiek die nog steeds trouw is aan zijn eigen Amerikaanse revolutie, en ook trouw aan de glorieuze libertaire traditie van het onafhankelijke Rhode Island van de zeventiende eeuw. Nauwelijks waren de nieuwe Verenigde Staten begonnen of die machtige natie begon Rhode Island te bedreigen. Massachusetts, Connecticut en New York waren bijzonder verontrust over de mogelijke bloei van Rhode Island onder een systeem van vrijhandels-'smokkel', en Federalisten als Fisher Ames uit Massachusetts en Egbert Benson uit New York leidden de aandrijving vanuit hun staten voor het gebruik van geweld om Rhode Island in de Unie te dwingen. Little Rhode Island probeerde het; het probeerde heel hard. Twee jaar na de afwijzing van maart 1788 verwierp de wetgevende macht van Rhode Island, ondanks enorme druk van binnenuit en van buitenaf, niet minder dan vier moties om een staatsconventie bijeen te roepen. En deze nederlagen werden veroorzaakt door zulke grote marges als 44-12 en 40-14. Vervolgens, in september 1789, stemde de wetgever, na intense druk van kooplieden uit Providence en Newport, ermee in de steden om instructies te vragen, en een maand later verspreidde het kopieën door de staat van de door het Congres aanbevolen wetswijzigingen. De steden stuurden naar behoren hun instructies, en het resultaat was dat de wetgever opnieuw weigerde een conventie bijeen te roepen; de marge was slechts licht verminderd, 39-17. Uiteindelijk gaf de Algemene Vergadering zich echter over en stemde in januari 1790 voor een conventie met 34 tegen 29 stemmen, maar de moedige Senaat blokkeerde het wetsvoorstel met 5-4. Maar de scherpe praktijk – iets dat in zoveel staten moest worden gebruikt om de grondwet door te dringen – werd opnieuw gebruikt. De senaat wachtte tot een lid afwezig was, en toen verbrak gouverneur John Collins – nog een andere gouverneur die zich omdraaide – de daaropvolgende gelijkspel, en uiteindelijk werd er op 1 maart een conventie bijeengeroepen in South Kingston. De antifederalistische macht was sterk uitgehold sinds de steden twee jaar eerder de grondwet hadden verworpen. Maar opmerkelijk genoeg hadden de Antifederals nog steeds een meerderheid van een tiental afgevaardigden op de conventie van maart. Uiteindelijk, vijf dagen later, dwongen de Antifederals een schorsing van de conventie door met 41-28 stemmen tot 24 mei in Newport. De climax van de strijd in Rhode Island was nu nabij. Twee titanen van druk kwamen samen op de belegerde en heroïsche burgers van de republiek Rhode Island. Ten eerste dreigde het Congres van de Verenigde Staten, in zijn eerste daad van internationale agressie, een totaal embargo uit te vaardigen tussen Rhode Island en de staten van de Unie. Maar misschien zou de kleine staat het toch hebben volgehouden. Ten tweede, toen de conventie heropende, werd ze niet geconfronteerd met de dreiging van afscheiding door fanatieke Federalisten, maar met afscheiding als een feitelijk feit. Want de belangrijkste stad Providence had aangekondigd zich af te scheiden van de staat, tenzij en totdat Rhode Island de grondwet onvoorwaardelijk aannam. En bovendien dreigden Newport en andere steden hetzelfde te doen. Pas nu, geconfronteerd met het directe vooruitzicht van de zee te worden geblokkeerd en omringd door een vijandige macht, gaf Rhode Island zich over – en toen, opmerkelijk en ongelooflijk, met een marge van slechts twee stemmen, 34-32. Na al die tijd en druk zou een verschuiving van één stem de grondwet in Rhode Island hebben verslagen. Het was echt een laatste stand die ternauwernood faalde. Zelfs bij de wanhopige, laatste stemming in Rhode Island, wordt de commerciële/niet-commerciële analyse van Jackson T. Main van de ratificatiestrijd in de Verenigde Staten bevestigd. Alle steden in Narragansett Bay, behalve een verdeeld Warwick, waren nu federalistisch geworden. Dat gold ook voor de kustplaatsen van de zuidwestelijke Grant Lands. De commerciële-navigatiebaai en kustplaatsen waren praktisch federaal geworden, en de plattelandssteden in het binnenland die overbleven, hadden hun standvastige antifederalisme behouden. Het is duidelijk dat de commerciële boeren in de buurt van de baai en de kust, net als in New York, zwak genoeg waren gebleken om de kleine marge van de federalistische overwinning te bieden. Een deel van de verklaring voor de uiteindelijke afvalligheid is echter veel sinister. Want in de loop van de twee zittingen van de conventie van 1790 steeg het aantal Federalistische afgevaardigden van de steden van tweeëntwintig tot vierendertig: kortom, twaalf afgevaardigden verraadden de kiezers van hun steden die hen hadden gekozen om zich tegen de Grondwet te verzetten . Van deze mannen waren zes overlopers (die natuurlijk meer opleverden dan de marge van de overwinning) houders van staatspapier – minstens twee van hen (Christopher Greene Jr. uit Warwick en John S. Dexter uit Cumberland) in grote hoeveelheden. Rhode Island was na de revolutie beladen met een zeer zware staatsschuld en bijgevolg hoge belastingen, en had vervolgens grote hoeveelheden papiergeld uitgegeven, grotendeels om de schuld af te betalen. De valuta was voorspelbaar in waarde gedaald, maar het grootste deel van de schuld was tegelijkertijd afgelost. Nu, in 1790, was het vrij duidelijk dat Hamilton zijn financiële programma zou doordrukken om de federale overheid alle oude staatsschulden te laten overnemen. De schuldeisers van de staat Rhode Island zagen hun kans, uniek onder de staten, om twee keer dezelfde schuld te verzilveren. De pro-publieke-crediteur-federalisten sloten zich vervolgens aan bij een korporaalwacht van staatsschuldeiser Antifederals om een wet goed te keuren die verklaarde dat slechts een deel van de schulden was betaald omdat de betalingen op papier waren afgeschreven. Zo ontstonden er plotseling nieuwe schulden en moesten de belastingbetalers van de natie worden gemulgeerd waar de Rhode Islanders eerder waren geplunderd. 2 Een laatste punt over het grondwetsconflict in Rhode Island: slavernij was een van de twistpunten. Het Abolitionistische Quaker-sentiment was sterk in Rhode Island, evenals de instelling van de slavernij, die machtig was geworden in de Narragansett in het zuiden en in de kustplaatsen. Tijdens de jaren 1780 hadden de Quakers een succesvol streven geleid naar de afschaffing van de slavenhandel in de staat, evenals de geleidelijke afschaffing van de slavernij zelf. Slavernij was de bron van meer discussie op de Rhode Island-conventie dan enig ander onderwerp; van de acht kamerleden van de nieuwe Rhode Island Abolition Society stemden er zes tegen de ratificatie van de Grondwet. 1. Forrest McDonald, We the People: The Economic Origins of the Constitution (Chicago: University of Chicago Press, 1958), p. 339n. 2. McDonald, We the People, pp. 345-46. In werkelijkheid bleek Rhode Island echter een crediteurstaat te zijn bij de uiteindelijke interstatelijke vereffening van rekeningen, en dus kwam deze specifieke deal niet door. James Ferguson, “Review of Forrest McDonald, E Pluribus Unum,” The William and Mary Quarterly (januari 1966): 150. [Opmerkingen van de redacteur] McDonald, We the People, pp. 321–25, 342; Jackson T. Main, The Antifederalists: Critics of the Constitution, 1781-1788 (1961; repr., Chapel Hill: University of North Carolina Press, 2004), p. 248.
Het toepassen van de bevindingen zou kunnen leiden tot een gelukkiger leven, ook voor oudere volwassenen met kwetsbaarheid of cognitieve stoornissen die ertoe hebben geleid dat ze van hun huis naar instellingen voor langdurige zorg zijn overgeplaatst. "Mensen die een match hebben tussen persoonlijkheid en leefruimte rapporteren een beter welzijn, en ze voelen zich beter over hun leven en hebben een beter humeur", zegt Karen Fingerman, hoogleraar menselijke ontwikkeling en familiewetenschappen aan de Universiteit van Texas in Austin en directeur van het Texas Aging and Longevity Center. "Thuis is waar we ons kunnen uiten." De onderzoekers analyseerden de persoonlijkheden van de deelnemers en namen foto's van de kamer waar elke persoon de meeste tijd doorbracht. Als onderdeel van een eerste-in-zijn-soort studie keken onafhankelijke onderzoekers naar de foto's en beoordeelden ze de kenmerken van de kamer, zoals helderheid, netheid en nieuwheid. De resultaten verschijnen in het tijdschrift The Gerontologist . Extraversie werd uitgedrukt in kamerinrichting met nieuwheid van items in de kamer en vrolijkheid van inrichting. Dit kan voortkomen uit de wens om de kamer aantrekkelijk te maken voor bezoekende vrienden en familie, zeggen onderzoekers. Consciëntieusheid werd geassocieerd met nieuwheid en comfort. Omdat ordelijkheid en organisatie sleutelcomponenten zijn van dat persoonlijkheidskenmerk, kan dat de associatie verklaren. Aangenaamheid, openheid en neuroticisme werden niet voor iedereen geassocieerd met kamerinrichting, vonden de onderzoekers. Maar er was duidelijk openheid in de inrichting voor oudere volwassenen die alleen wonen, wat suggereert dat mensen die met anderen samenwonen misschien niet zoveel speelruimte hebben om hun persoonlijkheden in de inrichting van hun kamer uit te drukken. Belangrijk is dat wanneer een woonruimte overeenkomt met de persoonlijkheid en voorkeuren van de persoon die er woont, oudere volwassenen een verbeterd welzijn rapporteerden. Het doel voor veel oudere volwassenen is om in hun eigen huis ouder te worden, maar omdat ze functionele beperkingen ondervonden, zoals niet kunnen lopen of trappen oplopen, werden hun huizen verouderd, ongemakkelijk, vaag en rommelig. De onderzoekers zeggen dat dit kan zijn omdat die volwassenen minder energie hebben om hun ruimtes te onderhouden. Verrassend genoeg was voor volwassenen met functionele beperkingen rommel geassocieerd met minder symptomen van depressie. "Rommel kan een poging zijn om controle over de omgeving uit te oefenen", zegt Fingerman. "Ze willen misschien ook items bij de hand hebben om mobiliteitsproblemen te compenseren." De onderzoekers zeggen dat deze studie suggereert dat oudere volwassenen met functionele beperkingen baat kunnen hebben bij een beetje hulp in huis, maar schoonmaken en onderhoud moeten in samenwerking worden gedaan. Wat voor één persoon rommel lijkt, kan een regeling zijn die een oudere volwassene comfortabeler maakt. Ook voorzieningen voor langdurige zorg die een grotere speelruimte in de inrichting van de kamer bieden om de stemming van de bewoners te verbeteren, kunnen voordelen zien. "Er is niet één ideale manier om een woonruimte te creëren", zegt Fingerman. “Het moet bij de persoon passen.” Ook andere onderzoekers van de UT Austin en de University of Michigan droegen bij aan het onderzoek. De financiering voor het werk kwam van het National Institute on Aging en het Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development. Bron: UT Austin Het bericht Je interieur kan persoonlijkheidstrekken onthullen naarmate je ouder wordt verscheen eerst op Futurity .
