Triatleet Ben Kanute over geschiedenis najagen bij Escape From Alcatraz
Drie keer op rij een professionele triatlon winnen is indrukwekkend, maar Escape From Alcatraz is niet zomaar een triatlon. Deelnemers nemen een kille duik in het woelige water van San Francisco Bay voor een duik van 2,4 mijl, trekken vervolgens 18 mijl de kronkelende heuvels op met de fiets en eindigen met een run van 13 mijl. Het pièce de résistance: een brute reeks kliftrappen genaamd de zandladder. Tweeduizend amateur- en professionele atleten uit meer dan 50 landen zullen hun grenzen op 15 augustus testen – wanneer de vereerde race zijn 40e verjaardag viert – maar de man om naar te kijken is Ben Kanute .
De 28-jarige Amerikaanse atleet zal proberen geschiedenis te schrijven als de eerste man die de Escape from Alcatraz Triathlon vier jaar op rij wint. Na het winnen van deze race van 2017 tot 2019, wacht Kanute twee jaar op zijn kans op het record nadat de race van 2020 werd geannuleerd vanwege COVID-19. We spraken met de Olympiër van 2016 om meer te weten te komen over deze legendarische race, zijn toegewijde trainingsschema en de mentaliteit die nodig is om een triatlon te winnen.
Men's Journal: Hoe bereid je jezelf voor om in het moment te blijven tijdens een race die zo lang en slopend is?
Ben Kanute: De mentale kant van de sport wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Ik ga met een doel naar elke training om gefocust te blijven en doelen te bereiken – of het nu binnen de herhaling, set of de hele training is. Terwijl ik aan het trainen ben, doorloop ik mijn checklist en zorg ik ervoor dat mijn vorm goed is, ik raak mijn tempo, vind het ritme en probeer die flow-staat te vinden waarin alles werkt. Als je eenmaal bij de race bent, kun je je aanwijzingen volgen, je checklist doornemen en het meeste uit jezelf halen.
Daniel BrienzaWat voor soort crosstraining doe je het hele jaar door?
Tijdens het seizoen probeer ik niet te ver te vertakken. Mijn coach woont in San Diego, dus ik ga er nogal wat op uit. Ik geniet van de oceaan en hou van skiën, maar veel van deze sporten worden op een laag pitje gezet terwijl je als professionele atleet traint. Het is risicomanagement. Die sporten werken totaal andere spieren, dus het blessurerisico gaat omhoog. Ik werk met krachtcoach Matt Pendola , die erg goed is in specifieke vormen van crosstraining en krachttraining die het zwemmen, fietsen en hardlopen versterken. Veel van zijn op mobiliteit gebaseerde plyometrische en krachttrainingscycli om mee te gaan met mijn normale training. Het is een mooie aanvulling geweest. Het heeft me minder blessuregevoelig gemaakt en mijn vorm verbeterd in alle drie de sporten.
Ondanks dat het een kortere afstand is dan andere triatlons, heeft Escape From Alcatraz een extreem zwemgedeelte. Hoe overwin je de notoir sterke stroming en het ijskoude water van San Francisco Bay?
Ik hou van het zwemmen in Alcatraz. Ik vind het een mooie uitdaging. Het is net zo goed een fysieke uitdaging als een mentale en tactische uitdaging met de manier waarop de wind, golven en stromingen zijn. Het verandert zeker je slag. Je kunt niet gewoon je hoofd neerleggen en gaan. Escape from Alcatraz gaat over het water lezen en uitzoeken waar te zwemmen. Natuurlijk is het moeilijk om dat te doen – je moet je aanpassen terwijl je in het water bent en probeert om te gaan met de stroming die je uit de baai duwt. Terwijl de stroming je helpt, maar als je niet dichtbij genoeg komt of die 'rivier' niet oversteekt, kan het ertoe leiden dat je voorbij de zwemuitgang wordt geduwd. Ik vertrouw graag veel op de lokale kennis en stel gewoon vragen over hoe de omstandigheden die dag zijn.
Daniel BrienzaHoe is de overgang naar het fietsbeen? Wat zijn de grootste uitdagingen?
Zelfs als je uit het water komt, is er nog een uitdaging om ongeveer duizend meter te rennen om over te stappen. Je voeten zijn gevoelloos en je probeert bij je fiets te komen. Maar je moet de kou schudden om te duwen. De eerste paar kilometer rijden naar de eerste heuvel is vrij vlak, vanaf dat punt is er echt geen vlak gedeelte meer. Het is allemaal behoorlijk steil en aan het einde van het parcours is er één lange, slepende klim. In totaal denk ik dat er ongeveer zeven grote beklimmingen zijn en de rest is bergafwaarts, wat technisch kan zijn.
Over het algemeen, als we het hebben over de Alcatraz-cursus – of het nu zwemmen, fietsen of hardlopen is – is er geen tijd om te wennen. Het zijn veel high-end inspanningen voor korte tijdsperioden. Je krijgt een beetje herstel op de afdalingen of secties die naar het volgende uitdagende deel leiden, en dan raak je het vrijwel weer. Maar de afgelopen jaren heb ik mijn ritme gevonden.
Het wordt uiteindelijk een relatief lange race, ook al zijn sommige afstanden anders. Het is een totale inspanning, maar je moet jezelf in toom houden, want je kunt jezelf over die rode lijn heen zetten als je niet oppast.
Daniel Brienza
Wat is de sleutel om je concurrenten achter je te houden in het laatste stuk – en die beruchte trap op de zandladder?
Er zijn een paar mijl vlak aan de voorkant en achterkant, maar de rest is bergop, bergaf of in het zand. Ik denk dat dit het meest ritmebrekende deel van de hele cursus is, omdat je recht de trap op rent. De zandladder (400 treden op een klif) die van het strand komt, is altijd moeilijk. Je moet echt je inspanning meten en jezelf onder controle houden voor die eerste helft van de run, dan iets achterlaten voor de zandladder en de laatste sprint naar huis.
Die laatste paar mijlen kunnen veel veranderen, afhankelijk van hoe vermoeid je bent, vooral met de jongens met wie ik race. Het draait allemaal om de beenomzet. Je hoeft er alleen maar op te vertrouwen dat je je benen terug krijgt, dat je de heuvel op en af gaat, en die afdalingen dan als vrije snelheid en tijd gebruiken om te recupereren.
Je hebt gezegd dat je 'meer een hekel hebt aan verliezen dan aan winnen'. Als je aan het einde van een race komt, in hoeverre vertrouw je dan op die mentaliteit om als eerste over de finish te komen?
Het draait allemaal om hersenspelletjes – het gevoel niet te winnen gebruiken om je te drijven. Maar naast resultaatdoelen, zoals winnen, probeer ik altijd procesdoelen te hebben. Als ik mijn race zo goed mogelijk uitvoer, kan ik nog steeds blij weglopen, zelfs als ik tweede of derde word. Vaak zijn de resultaten het enige waar het hele seizoen naar wordt gekeken, maar het is ook belangrijk om procesdoelen te hebben en ervoor te zorgen dat je de zaken correct uitvoert. Ik heb het gevoel dat wanneer ik al mijn processen uitvoer, ik moeilijk te verslaan ben.
Hoe zit het met Escape from Alcatraz die bij jouw racestijl past?
Escape from Alcatraz is een van de klassieke triatlons. Het bestaat al 40 jaar, dus het was er eigenlijk vanaf het begin van de sport. Het is een vreemde afstand en gaat terug naar de oorsprong waar het hen niet kon schelen wat er in de weg stond. Het is bijna alsof ze de baan zo moeilijk mogelijk hebben ontworpen, en daar hou ik van. Racen door de stad is schilderachtig en het is een van de meest unieke starts: van een boot springen in het midden van de Baai van San Francisco. Ik denk dat als je teruggaat naar veel van de winnaars van Escape from Alcatraz, je mensen zult zien die zeer succesvol zijn geweest in de sport. Mijn doel is om de race te winnen, maar ik wil ook naar buiten gaan en me sterk voelen en plezier hebben. Als iemand anders me gaat verslaan, wil ik dat ze zichzelf begraven om het te doen.
