Texelse meierblissen trekken veel publiek: “Wordt steeds moeilijker om het door te laten gaan”
Door het prachtige weer trokken de meierblissen gisteravond op Texel veel publiek. Een traditie die volgens de Texelaars nooit verloren mag gaan. Ook dit jaar werden op verschillende plekken op het eiland de bekende vreugdevuren ontstoken. Er waren acht openbare vuren die door de dorpscommissie werden georganiseerd, vaak aan de rand van de dorpen. Daarnaast waren er ongeveer 65 meierblissen die op particuliere terreinen in de omgeving van huizen en boerderijen werden ontstoken.
Het was in eerste instantie nog maar de vraag of de vreugdevuren dit jaar door konden gaan. Vanwege de aanscherping van de stikstofregels kwamen ook de meierblissen even op losse schroeven te staan. De gemeente liet onderzoek doen naar stikstofneerslag van de vreugdevuren, waaruit bleek dat er geen significant negatieve effecten te verwachten zouden zijn.
Grote vuren
Meierblissen zijn grote vuren van afval- en snoeihout. Deze vuren worden aan het begin van de avond aangestoken. Bij een aantal van de meierblissen wordt voor het ontsteken van het grote vuur eerst diverse kleinere vuren ‘gebouwd’ met behulp van het hout van de meierblis. In de loop van de maand april wordt het materiaal verzameld en daarna opgebouwd door jongeren en volwassenen. Men verzamelt zich rond het vuur en poft aardappels en ander eten in het vuur.
Tekst gaat door onder de foto.
Het publiek komt vooral voor de gezelligheid. Kinderen stoken kleine vuurtjes met materiaal uit de stapel en proberen elkaar zwart te maken met roet uit het vuur.
Met de meierblis viert men de overgang van de donkere winterperiode naar de zomer. Een traditie die op het eiland altijd rond Koningsdag wordt gevierd. Meestal op 30 april, maar doordat deze op een zondag valt is er voor de zaterdagavond van 29 april gekozen.
Tekst gaat door onder de foto.
De weergoden waren de bezoekers gunstig gezind. Door het heerlijke avondzonnetje kwamen er veel mensen op de meierblissen af. “Ik merk dat er steeds meer mensen komen”, zegt Oudeschilder Theo Boom die vanaf een afstand geniet van het vuur. “Ten eerste omdat het dorp makkelijk bereikbaar is. En wij zijn natuurlijk erg aardig”, zegt hij met een knipoog.
Traditie in stand houden
Volgens Boom moet deze traditie in stand blijven. “Maar met alle milieumaatregelen wordt het steeds moeilijker om dit soort dingen door te laten gaan. Daar zijn we met z’n allen ook voor verantwoordelijk.”
Tekst gaat door onder de foto.
Hij bedoelt dat er geen rommel, zoals autobanden en ander schadelijk materiaal, op de vuurstapel wordt gegooid. “De jongeren blijven zitten tot diep in de nacht”, weet Boom. De jeugd uit Oudeschild zit met de nodige drank bij elkaar om op deze avond te genieten van de gezelligheid. “Ze komen om vier uur ’s nachts nog ‘kreupel’ door de straat om naar huis te gaan.”
De rommel wordt volgens Boom de volgende dag weer opgeruimd. “Dat is een groep vrijwilligers die door de dorpscommissie is gevraagd om het veld leeg te halen. Het brandende spul niet, maar wel de blikjes bier en andere rommel. Dat doen we om het volgend jaar ook weer door te laten gaan. Dat doen we ieder jaar.”
Tekst gaat door onder de foto.
Op het terrein van schapenboer Jan Willen Bakker, tussen Den Burg en Oudeschild, prijkt er een ‘Hogebergwolf’ op een hoge stok boven het vuur. “Dit idee is vanmiddag spontaan ontstaan”, zegt Bakker. “Iedereen kan er wel een creatief verhaal aan verbinden. We maken ieder jaar een pop voor op het vuur.”
Wolf
Dit keer dus een wolf. Het dier is niet gewild bij de schapenboeren. “Persoonlijk vind ik het een prachtig dier. Een hoop collega’s in het land hebben er last van. Hier in het schapengebied op de Hoge Berg zou het ook niet ideaal zijn. Dus deze offeren we dan maar op”, glimlacht de schapenboer.
Tekst gaat door onder de foto.
Leden van dorpscommissie Den Burg houden toezicht op het vuur in Den Burg. Glas mag niet meegenomen worden op het terrein. Rita Dogger staat bij de ingang en neemt ook flesjes in beslag van bezoekers die dat mee willen nemen. “Dit hebben we ook afgesproken met de eigenaar van het terrein. Na de meierblis moeten hier weer schapen lopen. Dus dan mogen er geen glasscherven liggen”, zegt ze.
De leden van de dorpscommissie wisselen elkaar af. “Net zo lang tot de laatste naar huis gaat”, zegt Dogger. “Dat is meestal rond een uur of 1.00 uur. Dan zijn er nog een paar mensen, maar is het grote feest wel voorbij.”
