Jennifer en Tina herdenken zoons tijdens Wereldlichtjesdag: “Ik heb veel gehuild”
Het is de nachtmerrie van elke ouder: het verliezen van je kind. Vriendinnen Jennifer en Tina kunnen hierover meepraten. Zij zijn beide tijdens de zwangerschap hun kind verloren. Morgen zullen zij tijdens Wereldlichtjesdag dit verlies in Zaandam herdenken. Jennifer vindt het moeilijk om erover te praten: “Je hebt je blijdschap niet kunnen delen, dus je deelt ook je verdriet niet.”
Het is voor Jennifer uit Zaandam nog vers. Begin dit jaar verliest zij na 18 weken zwangerschap haar zoon. Ze probeert zich groot te houden voor haar andere kinderen, maar ze heeft veel verdriet. Als ze na een steek in haar buik voor controle naar het ziekenhuis gaat, hoort ze dat het hartje gestopt is met kloppen. “Ik heb heel veel gehuild.”
Een naam geven
De artsen denken dat het hartje van haar zoon al een paar weken eerder opgehouden is met kloppen. Ze krijgt daarom medicatie mee naar huis om de miskraam op te wekken. De navelstreng blijft hangen als de foetus geboren wordt en ze moet met spoed naar het ziekenhuis. “Onderweg naar het ziekenhuis hebben we de naam definitief bedacht”, vertelt Jennifer over dat moment. Het kindje is groter dan verwacht en blijkt toch 18 weken oud te zijn.
De placenta blijft hangen en ze moet met spoed naar de operatiekamer. Op dat moment appt haar dochter de vriendin van haar moeder. Tina laat alles vallen en komt meteen naar het ziekenhuis toe. Ze ziet het kleine jongetje. Hij was volgens haar ‘af’ en moest alleen nog maar groeien.
De vroeggeboorte van Jennifers baby, zorgt voor tranen bij Tina. Het laat zien wat er had kunnen zijn. Tina heeft zelf een paar jaar geleden een miskraam gehad en praatte daar nooit over. “Al was het maar zeven weken, het was wel een kindje”, beseft ze nu.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Tina heeft daarom dit kindje, wat volgens haar een jongetje is, een naam gegeven: Chris. Ook praat ze nu over dit verlies. Dat praten is iets wat Jennifer nog moeilijk vindt. Vorig jaar rond deze tijd wist ze net dat ze zwanger was. Het haalt de wonden, die eigenlijk nog niet dichtgegaan zijn, nog meer open.
Op eigen manier rouwen
Haar eigen moeder wist niet dat ze zwanger was. “Je hebt je blijdschap niet kunnen delen, dus je deelt ook niet het verdriet.” Als haar zoon wordt geboren, gaat ze meteen in de regelmodus. Jennifer: “Zonder erbij stil te staan wat het fysiek en mentaal met je doet.”
De tranen wellen ook tijdens het interview op. Wereldlichtjesdag is belangrijk voor haar. “Die dag is heel mooi en geeft ons de gelegenheid om op onze eigen manier erom te rouwen.” Ze benadrukt dat het belangrijk is om lotgenoten te zoeken. Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Haar kinderen die alles van dichtbij hebben gezien, herdenken tijdens deze dag ook hun broertje. “Zij zeggen ook: ‘Wij zijn met z’n drieën, we hebben een broertje’.”
