Ik ben mijn gazon aan het doden
Dit artikel stond oorspronkelijk op Outdoor Life.
Terwijl ik verdwaald was in het vredige gezoem van mijn John Deere-tractor, terwijl ik nette lijnen door mijn gazon maaide, kreeg ik een openbaring. Of noem het misschien een existentiële crisis. Ik beschouw mezelf, net als de meeste andere jagers, als een natuurbeschermer. Ik schrijf wetgevers over natuurbeschermingswetgeving, ik haal afval op van openbare gronden en ik koop jachtvergunningen in meerdere staten, in de wetenschap dat mijn geld naar het leefgebied van wilde dieren gaat. Ik heb echter een flagrante tegenstrijdigheid in mijn identiteit als natuurbeschermer: mijn eigen voortuin.
Ook al is mijn voortuin weelderig en groen, het is een biologische woestenij. Ik heb de grond vernietigd om het bacterie- en schimmelleven te doden, evenals alle andere levende wezens die geen rietzwenkgras zijn. Als de effecten waren gelokaliseerd in mijn stukje gazon, zou ik me niet zo slecht voelen, maar helaas hebben de herbiciden, pesticiden, irrigatie en kunstmest die ik twee keer per jaar in bulk gebruik, verstrekkende gevolgen.
Waarom ik iets aan mijn gras moet doen 
Gazonoppervlakte in de Verenigde Staten (2005). NASA
Die effecten troffen een van mijn favoriete buitenspeeltuinen, de Chesapeake Bay. De meststof die ik aanbreng, komt niet allemaal in de grond terecht. Veel ervan loopt weg en vindt uiteindelijk zijn weg naar ecosystemen zoals de baai. Vooral de afvoer van stikstof en fosfor draagt bij aan algenbloei die dode zones in waterlopen creëert. Ik besteed veel tijd aan het vissen in de baai en het is krankzinnig dat terwijl ik aan het vissen ben, mijn gazon hetzelfde water vervuilt. Ja, ik realiseer me dat het kleine beetje fosfor uit mijn tuin geen massale uitstervingsgebeurtenissen veroorzaakt. Maar als je bedenkt dat we meer dan 40 miljoen hectare gazon in het land hebben, waardoor het het grootste geïrrigeerde gewas in Amerika is, is er veel potentieel dat kunstmestafvoer problemen kan veroorzaken. Voeg daar nog het gasverbruik van de grasmaaier, uitlaatgassen en geluidsoverlast van het maaien van die 40 miljoen hectare per week aan toe en je kunt zien hoe de minpunten zich beginnen op te stapelen.
Ik draag niet alleen bij aan watervervuiling, ik gebruik ook een ton water om mijn gras er goed uit te laten zien als het 90 graden droog is. Volgens de EPA gaat een derde van het waterverbruik in woningen naar gazons, goed voor 9 miljard gallons per dag.
Wat ik aan mijn gras doe
Ik heb besloten dat ik iets aan mijn gazonverzorgingspraktijken moet veranderen, zodat ik 's nachts kan slapen. Vorig jaar ben ik gestopt met proberen gras in mijn achtertuin te laten groeien. Niet om een morele reden, maar omdat ongeveer de helft van mijn achtertuin is gewijd aan biologische groente- en fruitteelt, en ik niet wilde dat er graschemicaliën in mijn eten terecht zouden komen. Sinds ik de klaver, paardebloemen en vogelmuur heb laten terugkomen, heeft dat beetje diversiteit inheemse honingbijen en meer vogels uitgenodigd. Het heeft ook insecten binnengebracht zoals sluipwespen, lieveheersbeestjes en gaasvliegen, die allemaal gunstig zijn voor mijn tuin. Nadat ik die voordelen had gezien, besloot ik meer leefgebied te creëren en plantte ik enkele inheemse weideplanten, zoals zonnehoed.
Het concept dat een diverse habitat meer dieren in het wild aantrekt, is bekend bij alle jagers en vissers. Een meer zonder kenmerken kan een grote populatie vissen niet ondersteunen en een eigendom van één soort boom heeft niet de randen waar alle dieren van genieten. Andere voordelen zijn dat ik het "gazon" achterin niet meer hoef te besproeien of te bemesten en ik heb geleerd dat onkruid daadwerkelijk werkt om de bodem te verbeteren door mineralen te ontginnen met hun diepe tapwortels. Paardebloemen brengen bijvoorbeeld calcium van diep onder de bovengrond. Zodra ze hun werk hebben gedaan, zijn ze niet meer productief.
Toen ik mijn achtertuin zag veranderen in een diverse, levensondersteunende habitat die ook relatief zorgeloos is, richt ik mijn blik op de voortuin, waar nog steeds prachtig, destructief gras groeit. Het is moeilijk om de aantrekkingskracht los te laten en ik ben erg trots op het hebben van een mooi gazon. Maar ik kan natuurlijk niet doorgaan met wat ik deed. Mijn oplossing is om te stoppen met het gebruik van irrigatie, herbiciden, pesticiden en kunstmest. Ondertussen ben ik op zoek naar grasalternatieven zoals een meerjarige klavermix. Clover is een geweldig compromis omdat het een vergelijkbaar uiterlijk en bruikbaarheid heeft als een gazon, maar het vereist veel minder input.
Het is gemakkelijk om vast te blijven zitten in wat we altijd hebben gedaan. Het kweken van gras leek zo'n natuurlijk onderdeel van het zijn van een Amerikaanse huiseigenaar dat ik nooit stopte en nadacht over de effecten ervan. Nu ik dat heb, ben ik vastbesloten om een verandering aan te brengen. Als openbare landjager besteed ik zoveel van mijn tijd aan het zoeken naar divers, productief land. Maar nu is het tijd om een deel van dat land thuis te laten groeien.
Het bericht Ik maak mijn gazon kapot verscheen eerst op Popular Science.
