Hoe storm Poly de Haarlemse Christel (51) fataal werd
Deze week zou ze 52 jaar zijn geworden, maar in plaats van haar verjaardag te vieren, zijn nabestaanden van de Haarlemse Christel Korporaal in diepe rouw. De auto waarin ze vorige week woensdag zat, op het hoogtepunt van storm Poly, werd in de Marnixstraat getroffen door een omvallende boom. “Ik voelde hoe Christels ziel haar lichaam verliet”, zegt haar partner Martijn, die naast haar achter het stuur zat en ongedeerd bleef.
Vriendinnen van Christel schetsen een beeld van een vrouw die ‘spiritueel was zonder zweverig te zijn’, nooit vooroordelen had, hoewel zelf geen moeder erg goed kon opschieten met kinderen, open stond voor anderen, waar nodig troost bood en altijd de oplossing zag en verbinding legde. Mensen in het hele land reageerden geschokt op haar dood. Het bevestigt dat Christel geliefd was; niet alleen privé, ook in haar maatschappelijke leven.
V&D
De Haarlemse was tot het faillissement verkoopster bij V&D, eerst in Schalkwijk en later op Het Verwulft. De laatste jaren werkte ze bij het kledingmerk Esprit in Amsterdam. Ze zou op 15 augustus beginnen bij Rituals, waar ze evenementen zou gaan organiseren.
Vroeger tenniste Christel bij T.V. Kontakt, daarna deed ze aan yoga, was gek op haar katten, hield van tuinieren en uitgaan met vrienden en vriendinnen. “Ze stond vol in het leven”, zegt Monique, één van haar vriendinnen. “Eind mei zijn we nog met elkaar naar Sardinië geweest. Daarom is het zo moeilijk te bevatten.”
Klik
“Nog steeds als ik erover lees, denk ik: dit gaat over iemand anders”, zegt Bo, één van de zussen van Martijn. Meteen bij hun eerste ontmoeting was er een klik tussen de beide vrouwen. Bo: “Ze zag me en zei: jij bent héél gevoelig. Daar had ze oog voor, Christel was heel spiritueel. Het fijne was dat ze daarin totaal niet opdringerig was. Daarnaast ken ik niemand die zó positief in het leven stond. Een heel warme vrouw met wie je geen ruzie kon krijgen.”
Jacqueline en Ageeth zijn twee oud-collega’s van V&D met wie Christel nog steeds veel contact had. De eerste omschrijft haar als ‘een gever’, als ‘iemand die altijd eerst aan een ander dacht en dan pas aan zichzelf.’ Ageeth herinnert zich Christel als een vrouw bij wie je je altijd op je gemak voelde en zorgzaam was. “Ze deed veel met haar moeder. Goh, wat gaat die haar missen.”
Normaal gaat Christel op werkdagen met de fiets naar het station. De dag van de storm is er weinig voor nodig haar ervan te overtuigen dat dat dit keer geen optie is. Ook bij hun in de straat in Haarlem-Noord waait de wind met orkaankracht en liggen overal afgescheurde takken.
Martijn: “Chris vroeg of ik haar met de auto naar het station wilde brengen. Volgens haar was het ergste noodweer achter de rug. Er zouden stagiaires komen die ze wilde opvangen. Chris was heel vrolijk. Ik zie haar nog lachend een paar takken van de weg halen.”
Verkeerschaos
Het is 08.10 uur als ze vertrekken. De verkeerschaos als gevolg van de storm dwingt ze een alternatieve route naar het station te nemen. Zo rijden ze een paar minuten later de Marnixstraat in, waar ze aansluiten in de file. Martijn realiseert zich dat hij ruimte moet houden met de auto voor hem zodat ze in geval van nood gas kunnen geven en uit de rij kunnen ontsnappen.
In de buurt van de bushalte staat het verkeer volkomen vast als Christel, drie minuten nadat ze zijn vertrokken, rechts van haar een boom op zich ziet afkomen. Martijn: “Ik hoorde haar roepen: ‘Een boom! Een boom!’. In ‘één beweging heb ik vol gas gegeven, ben naar links gestuurd en heb Chris naar me toegetrokken.”
Paniek
Het gevaarte stort neer op het gedeelte van het dak van de auto waar Christel zit. Ze kan geen kant op. Martijn blijft door zijn manoeuvre ongedeerd. Martijn: “Er brak ongelooflijke paniek uit in en om het voertuig. Ik zag meerdere mensen om het wrak staan. Ik heb, met de trauma-arts die het ongeluk zag gebeuren en naar ons toesnelde, een paar minuten naast haar gezeten en voelde het leven uit haar lichaam verdwijnen.”
Crematie
Een dag voor haar crematie, zeggen Christels vriendinnen moed te putten uit de herinneringen. Jacqueline: “Ze was zó positief. Christel was iemand die het leven echt vierde. Het mooiste eerbetoon aan haar zou zijn als we allemaal genieten van de kleine dingen die we hebben. Dat zou ze prachtig hebben gevonden.”
