COVID-19 zorgt voor overvolle begraafplaatsen en veroorzaakt vervuiling door zware metalen
De golf van Omicron heeft een verwoestend snelle golf van sterfgevallen veroorzaakt in de Verenigde Staten, aangezien het dodental van COVID op 4 februari de grimmige drempel van meer dan 900.000 overschreed. In de afgelopen twee weken is het aantal doden drastisch gestegen in Brazilië en India door respectievelijk 167 procent en 136 procent.
De pandemie van het coronavirus heeft wereldwijd meer dan 5,7 miljoen levens geëist. Begrafenishuizen, massagraven en crematoria blijven overweldigd en overbelast. Afgelopen april moesten doodgravers in São Paulo oude graven op een begraafplaats opgraven en de stoffelijke resten verplaatsen in een wanhopige poging om duizenden dagelijkse COVID-19 te begraven.
Onderzoekers beweren dat begraafplaatsen een van de meest verwaarloosde en verraderlijke bronnen van metaalverontreiniging in de bodem zijn. Naarmate de COVID-pandemie voortduurt, kan metaalvervuiling op begraafplaatsen en omliggende gebieden duizelingwekkend hoge niveaus bereiken, waardoor het risico op grondwaterverontreiniging nog groter wordt.
In de rottingsfase van de ontbinding van het lijk, geven lichamen enkele liters water af, evenals een breed scala aan zware metalen in een bruin-grijze vloeistof die begraafplaatspercolaat wordt genoemd.
Ongeveer 60 procent van het percolaat van begraafplaatsen bestaat uit water. Nog eens 30 tot 40 procent zijn minerale zouten. De overige 10 procent bestaat uit organische stoffen en verschillende van nature aanwezige metaalverbindingen zoals calcium, chroom, ijzer, mangaan en lood. Het duurt tot drie jaar voordat een begraven lichaam percolaat op de begraafplaats genereert voordat het in de grond begint te sijpelen.
Letícia Rocha Goncalves, een bioloog aan de São Paulo State University in Brazilië, heeft onderzoek gedaan naar de samenstelling van het percolaat van de begraafplaats en hoe het tijdens de COVID-19-pandemie een belangrijke verontreiniging zou kunnen zijn. Na analyse van gegevens uit verschillende wetenschappelijke tijdschriften, overheidspublicaties en wereldwijde milieuagentschappen, ontdekte ze dat de sterke toename van het aantal COVID-sterfgevallen ertoe heeft geleid dat stedelijke begraafplaatsen een nieuwe ernstige bedreiging vormen voor het milieu en de gezondheid van nabijgelegen gemeenschappen. Haar bevindingen zijn gepubliceerd in Environmental Science and Pollution Research.
"Aangezien de vraag naar begrafenissen veel groter is tijdens de COVID-pandemie, moeten mensen zich bewust zijn van de mogelijke milieuschade", zegt ze tegen Popular Science. "We moeten dringend een gezondheidsbeleid implementeren om dit probleem te verminderen."
[Verwante: een stedelijke begraafplaats is een verrassend toevluchtsoord voor fantastische schimmels.]
Goncalves zegt dat lijken die balsemprocedures ondergaan een van de belangrijkste bronnen van metaalverontreiniging op begraafplaatsen zijn. Tijdens het balsemingsproces gebruiken begraafplaatsmedewerkers formaldehyde, kaliumnitraat en chroomverf. Als een gebalsemd lichaam ontleedt, vermengen die metalen, waaronder arseen, zich met het percolaat van de begraafplaats en sijpelen ze diep in de grond. Medische hulpmiddelen, zoals orthopedische implantaten, tandvullingen en pacemakers, kunnen ook een bijdrage leveren.
Lichamen zelf zijn niet de enige zorg. Doodskisten, die zijn gemaakt van verschillende soorten staal en hout die zijn behandeld met vernissen, geven zink, aluminium en koper af die kunnen corroderen en via het percolaat van begraafplaatsen in de bodem kunnen sijpelen.
Verschillende variabelen, zoals het klimaat in een regio, neerslagpatronen en dagelijkse temperaturen, spelen een belangrijke rol bij de accumulatie, overdracht en corrosie van metalen in de bodem van begraafplaatsen. Begraafplaatsen in regio's met vaak hoge temperaturen en regen hebben meer kans op hogere niveaus van metaalverontreinigende stoffen in de bodem.
Het potentiële risico van ongeplande verstedelijking en grondwaterverontreiniging
Volgens een studie die vorig jaar in het tijdschrift Environment, Development, and Sustainability werd gepubliceerd, lopen buurten binnen een straal van maximaal 500 meter van begraafplaatsen een verhoogd risico op blootstelling aan zware metalen.
"Toch kunnen we begraafplaatsen niet de schuld geven", zegt hoofdauteur Alcindo Neckel, een milieu-ingenieur en professor aan de School of Architecture and Urbanism van IMED in Brazilië.
Aanvankelijk werden bestaande begraafplaatsen wereldwijd gebouwd op veilige afstand van woonwijken. Maar de snelle verstedelijking heeft geleid tot de uitbreiding van dichtbevolkte woonwijken die steeds dichter bij begraafplaatsen komen. In de loop der jaren hebben onderzoekers vastgesteld dat dit een toenemend aantal gemeenschappen in verschillende steden over de hele wereld kwetsbaar heeft gemaakt voor de bijbehorende vervuiling en gezondheidsrisico's. Steden als Ho Chi Minh, Vietnam en Tshwane, Zuid-Afrika, voelden deze effecten al vóór COVID-19.
"Desalniettemin is er, aangezien steden blijven groeien, veel interesse vanuit de vastgoedsector in de gebieden rond begraafplaatsen", voegt Neckel eraan toe.
In zijn laatste onderzoek analyseerden Neckel en zijn team in de loop van enkele maanden 180 bodemmonsters van drie begraafplaatsen in Carazinho, een stad in Zuid-Brazilië. Ze vonden hoge niveaus van chroom en lood in de bodemmonsters. "Het niveau van metaaltoxiciteit in de bodem dat acceptabel is, is 70 procent", zegt hij. "We ontdekten dat het 110 procent was voor chroom en lood voordat de pandemie begon."
[Verwante: Composteren van een menselijk lichaam, uitgelegd.]
Loodvervuiling is een bijzonder schadelijk neurotoxine dat bij kinderen schade aan de hersenen en het centrale zenuwstelsel kan veroorzaken. Langdurige blootstelling aan hoge niveaus van lood bij volwassenen kan hoge bloeddruk, nierbeschadiging en reproductieve gezondheidsproblemen veroorzaken. Blootstelling aan chroom leidt volgens de Amerikaanse Environmental Protection Agency tot irritatie van de luchtwegen en de huid, een verminderde longfunctie en zelfs kanker.
In 2013 heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) aanbevolen dat de minimumafstand van begraafplaatsen tot waterbronnen minstens 350 meter van de dichtstbijzijnde waterbron moet zijn en minstens 2 meter boven de grondwaterspiegel moet liggen om uitspoeling te voorkomen. Maar in een studie uit 2021, gepubliceerd in het tijdschrift Environmental Geotechnics, vonden onderzoekers deze aanbeveling ontoereikend.
Voeg een verwoestende pandemie toe en je hebt een nog groter probleem. “Een lijk dat 70 kg weegt, zal 13 kg percolaat van de begraafplaats vrijgeven als het vergaat. Denk aan een begraafplaats waar honderden lijken worden begraven en hoe erg de bodem en het grondwater verontreinigd raken”, vult Neckel aan. “Dit is niet alleen een probleem voor de volksgezondheid, maar ook een economisch probleem van groeiende steden. In dit tempo vergiftigen dode mensen langzaam degenen die nog in leven zijn.”
De groeiende behoefte aan verticale begraafplaatsen
Hoewel crematies traditionele begrafenissen in de VS vervangen, blijft het aantal begrafenissen in 2021 rond de 36,6 procent hangen, vergeleken met 45,2 procent in 2015. Maar zelfs voor begraafplaatsen zijn er manieren om mensen en het omliggende ecosysteem te beschermen.
Zowel Goncalves als Neckel zijn het erover eens dat het installeren van efficiënte drainagesystemen onder bestaande graven een grote bijdrage zou leveren aan het milieuvriendelijk maken ervan. "De oplossing voor de korte termijn is om de omstandigheden van begraafplaatsen te evalueren voordat lichamen worden begraven tijdens deze pandemie", zegt Goncalves.
Door de COVID-19-pandemie is er behoefte ontstaan aan meer ecologisch duurzame begraafplaatsen die septic tanks gebruiken om het percolaat te behandelen voordat het in contact mag komen met de bodem, stelt Neckel.
“Percolaat is net zo vervuilend als industrieel afval. Begraafplaatsen moeten over goede verwijderingssystemen beschikken”, legt hij uit. "Het is vergelijkbaar met hoe afvalwater in kustgebieden wordt behandeld voordat het in de oceaan terechtkomt."
Omdat steden snel geen ruimte meer hebben voor de doden, stellen architecten voor om verticale begraafplaatsen of begraafplaatsen met meerdere verdiepingen te bouwen waar percolaat dat uit doodskisten druppelt veel efficiënter kan worden behandeld. Santos, Brazilië, is de thuisbasis van 's werelds hoogste begraafplaats – de Memorial Necropole Ecumenica – met een hoogte van 32 verdiepingen.
Gebouwd in 1983, zijn er meer verdiepingen aan de wolkenkrabber toegevoegd om de capaciteit te vergroten. Maar ondanks de toenemende populariteit van verticale begraafplaatsen wereldwijd, blijven traditionele begraafplaatsen de norm.
"Om de gezondheid van gemeenschappen te beschermen en bodem- en grondwaterverontreiniging in de toekomst te voorkomen, moet 100 procent van de begrafenissen plaatsvinden op verticale begraafplaatsen", besluit Neckel.
De post COVID-19 zorgt voor overvolle begraafplaatsen en veroorzaakt vervuiling door zware metalen verscheen eerst op Popular Science.
