Yglesias over militaire uitgaven
Matt Yglesias heeft een post waarin hij de nieuwe koude oorlog met China bespreekt. Uiteindelijk staat hij sceptisch tegenover oproepen tot meer militaire uitgaven om China tegen te gaan, maar gaandeweg denk ik dat hij te veel toegeeft aan de andere kant:
Maar toen de defensie-uitgaven in de tweede termijn van Obama daalden, maakte dat deel uit van een algemene bezuinigingsagenda die economisch schadelijk was. Onder Trump sloot het Congres deals om de sequester op te heffen, en zowel de militaire als de niet-militaire uitgaven stegen. Dat was goed, lijkt me.
We mogen ons door zorgen over China niet laten beroven van geld voor nuttige binnenlandse uitgaven. Maar of militaire uitgaven daadwerkelijk verdringen of verdringen in binnenlandse uitgaven hangt van de situatie af.
Ik ben het absoluut niet eens met de eerste alinea, en de tweede is ook enigszins misleidend.
Zoals ik in talloze eerdere berichten heb aangegeven, vertegenwoordigde het bezuinigingsprogramma van 2013 een spectaculaire mislukking van de keynesiaanse economie. Keynesianen voorspelden dat de fiscale bezuinigingen de groei zouden vertragen, wat misschien een recessie zou veroorzaken, en in plaats daarvan versnelde zowel de reële als de nominale bbp-groei na 1 januari 2013. Dat komt omdat de impact van begrotingsschokken normaal gesproken wordt gecompenseerd door monetair beleid, zoals het geval was in 2013.
Ik accepteer geen Keynesiaanse modellen van fiscaal beleid, maar zelfs als we het standaard keynesiaanse model accepteren, verdringt een aanhoudende stijging van de militaire uitgaven, zeg maar van 3% naar 4% van het BBP, de binnenlandse uitgaven volledig. Dat komt omdat in het standaard Keynesiaanse model militaire uitgaven alleen kunnen voorkomen dat ze nul bedragen door de volatiliteit van de conjunctuurcyclus te verminderen. Met andere woorden, het zou ‘anticyclisch’ moeten zijn. Dat is vermoedelijk wat Matt bedoelt met "hangt af van de situatie". Maar die zin betekent niet wat veel mensen denken dat het betekent.
Als je de militaire uitgaven permanent verhoogt van 3% van het BBP naar 4% van het BBP, heeft dit niet eens het effect van een verhoging van het BBP tijdens een recessieperiode. De economie past zich aan aan het nieuwe trendtempo van de militaire uitgaven, lonen en prijzen weerspiegelen die niveaus, en schokken zullen even waarschijnlijk leiden tot grote recessies bij 3% van het BBP voor militaire uitgaven als bij 4% van het BBP voor militaire uitgaven. In de meer geavanceerde Keynesiaanse modellen zijn het niet de overheidsuitgaven die ertoe doen, maar veranderingen in de overheidsuitgaven. Nogmaals, om de groei te stimuleren zou het militaire budget anticyclisch moeten zijn.
En hier is het fundamentele probleem: het is zeer onwaarschijnlijk dat militaire uitgaven zinvol anticyclisch zouden zijn. Dat zou in ieder geval geen argument zijn voor een groter leger, het zou een argument zijn voor een meer anticyclisch leger. Als we het hebben over langetermijnveranderingen in het leger als aandeel van het BBP, moeten we uitgaan van 100% verdringing, zo niet meer.
In de praktijk is de verdringing meer dan 100%. Dat komt omdat hogere militaire uitgaven hogere belastingen vereisen. Naarmate de belastingen als aandeel van het BBP stijgen, terwijl andere zaken gelijk zijn, daalt het niveau van het BBP per hoofd van de bevolking. Terwijl rijke landen vaak vrij hoge belastingen hebben (dwz Zweden), heeft tussen twee overigens vergelijkbare rijke landen die met lagere belastingen meestal een hoger BBP per hoofd van de bevolking. (En zelfs de Zweedse economie verbeterde nadat het in de jaren negentig de extreem hoge belastingtarieven verlaagde.) Dat is een van de redenen waarom het BBP per hoofd van de bevolking van Amerika hoger is dan dat van Europa: we hebben lagere belastingtarieven. Over het algemeen zijn rijke landen met lagere belastingen (de VS, Canada, Australië, Zwitserland, Ierland, Singapore, enz.) doorgaans rijker dan landen met hogere belastingen.
ps. Een klein deel van de militaire uitgaven kan betrekking hebben op groei die R&D genereert. Maar dat is een argument voor de overheid die wat R&D financiert, geen argument voor enorme militaire uitgaven.
(1 OPMERKINGEN)
