Wanneer artiesten hackers zijn
LOS ANGELES — De groepstentoonstelling So Excited bij Steve Turner is gebaseerd op het maken van kunst als een vorm van hacken, een hacker die wordt gedefinieerd als "iemand die is ondergedompeld in de programmeersubcultuur en die zijn tijd besteedt aan het creatief oplossen van technische computerproblemen." De vraag is: wat wordt er gehackt? De analogie van een hacker stelt automatisch een wij-tegen-zij-binair op, wat een smal kader dicteert bij het bekijken van de tentoonstelling.
In de werken van elk van de vier kunstenaars in de tentoonstelling – Bianca Fields , Auriea Harvey , Charlie Mai en Brittany Tucker – is een binair getal zichtbaar, of het nu gaat om schilderkunst versus beeldhouwkunst, digitaal versus analoog, oost versus west, realisme versus lijntekening. Om dit laatste als voorbeeld te gebruiken: Tuckers schilderijen bevatten afbeeldingen van de kunstenaar die met fotorealistische details zijn weergegeven tegen een vereenvoudigde zwart-witachtergrond, teruggebracht tot het punt van karikatuur. Het scherpe contrast tussen Tuckers fotorealistische behandeling van haar eigen beeld en het cartooneske van haar omgeving onderstreept de vervreemding die in de schilderijen voelbaar is en scheidt het onderwerp van de wereld om haar heen. De overdreven discrepantie in stijl is een effectieve tactiek om de discrepanties aan te pakken die de artiest ervaart. De meest voor de hand liggende is de kloof tussen zwart zijn in de VS en waar de VS voor staat. Door haar kijkers voor te bereiden op een verhoogd bewustzijn van het binaire subject/object, stelt Tucker andere, meer impliciete vragen, zoals: welke is realiteit en welke is fantasie? Wie wordt er serieus genomen en wie niet?
So Excited bij Steve Turner Gallery, Los Angeles, installatieweergave
Maar ook het gebruik van binair als metaforisch hulpmiddel voor de tentoonstelling schiet soms te kort. Afgezien van het gevoel een beetje gimmicky te zijn – het identificeren van visuele of thematische paren als een spelletje "zoek de verschillen" – biedt de analogie weinig gelegenheid voor nuance. Formeel neigt het idee te vertrouwen op vermoeide stijlfiguren zoals digitaal versus analoog, terwijl het conceptueel vaak het begrip van zowel het werk van de kunstenaar als de identiteit kan beperken tot twee onverenigbare helften.
Het doorbreken van deze rigide beperkingen is een schitterend moment: de installatie van Charlie Mai, getiteld 'MW Saw Them/I See Them. Zie je ze?" De installatie van acht bij negen voet is een glinsterend mylar-gordijn dat aan twee kettingen in de lucht hangt, met ASL-letters aan de bovenkant. Over de reflecterende strips zijn twee meer dan levensgrote figuren geschilderd, één die dicht bij de kijker opdoemt terwijl de andere wazig naar de achtergrond trekt, beide weergegeven in infraroodkleuren alsof ze door een lens van een thermische camera zijn gericht.
Charlie Mai, "MW zag ze / ik zie ze. Zie je ze?" (2021), mylar gordijn, verf, houten kist en metalen ketting 105 x 114 1/2 x 9 1/2 inch
Nog maar net waarneembaar, de portretten lossen bij de minste beweging op in betoverende, hypnotiserende rimpelingen. Het blad werkt als een sluier, fladdert ongrijpbaar en scheidt de kijker van het begrijpen van het stuk door de ondoorzichtige lagen bewegwijzering die door de kunstenaar zijn gemaakt. In een e-mail legde Mai aan Hyperallergic uit dat de twee mannen op het gordijn degenen zijn die Vincent Chin hebben vermoord, terwijl de gebarentaal luidt: "Als de wind gaat liggen, zie ik hen / jij [het is altijd zij / jij]." Hier laat het werk ademruimte tussen het wij/zij-binair, waardoor de kijker zichzelf aan weerszijden van het gordijn kan invoegen.
So Excited gaat door bij Steve Turner (6830 Santa Monica Boulevard, Hollywood, Los Angeles) tot 11 september.
