Moeten beleidsmakers het totale nut maximaliseren?
Ik ben voorstander van een utilitaire benadering van openbaar beleid. Een veelgehoord bezwaar tegen dit criterium is dat we nut niet kunnen meten, en dat er daarom geen objectieve manier is om nutsmaximalisatie als richtlijn voor beleid te gebruiken.
Ik ben het er zeker mee eens dat het onmogelijk is om het nut met enige precisie te meten, een feit dat de aantrekkelijkheid van nutsmaximalisatie als beleidscriterium enigszins vermindert. Desalniettemin geloof ik dat utilitarisme de minst slechte optie is, om twee redenen:
1. Individuen die zich bezighouden met liefdadigheidsactiviteiten lijken iets te gebruiken dat dicht bij het nut ligt als richtlijn voor hun beslissingen. Het is dus veel gebruikelijker om liefdadigheid te zien die herverdeling van rijk naar arm inhoudt dan omgekeerd.
Stel dat het letterlijk waar was dat we geen idee hadden of het marginale nut van een extra dollar hoger was voor de armen dan voor de rijken. Dan zou er geen basis zijn voor het soort inkomensherverdeling dat we vaak zien bij filantropen.
Een tegenargument is dat filantropen zich zelden bezighouden met eenvoudige herverdeling van hun inkomen, maar vaak meer paternalistische plannen bedenken, zoals het helpen van de armen om toegang te krijgen tot meer voedsel, kleding, onderwijs of gezondheidszorg. Maar dat is niet echt een kritiek op het utilitarisme; het is een impliciete kritiek op de opvatting dat zoiets als een universeel basisinkomen het beste beleid is vanuit een utilitair perspectief. Tussen 1973 en 1981 was ik 'arm' in inkomenszin, maar ik betwijfel of het veel waarde zou hebben gehad als een miljardair geld aan mij zou doneren. Als alternatief, als een arm persoon verslaafd is aan drugs of alcohol, is het niet duidelijk dat het geven van geld hen beter af zal maken.
2. Hoewel het waar is dat je het nut niet direct kunt meten, is het ook waar dat je veel van de alternatieve potentiële doelen van openbaar beleid niet direct kunt meten. Stel dus dat uw alternatieve criterium voor de openbare orde eenvoudigweg "natuurlijke rechten beschermen" was. We zouden hetzelfde probleem hebben als bij nutsmaximalisatie: het is moeilijk om natuurlijke rechten te meten.
Denk aan wapenrechten. Als mensen in zekere zin een natuurlijk recht hebben om wapens te dragen, dan dwingt dat ons om precies te definiëren welke wapens ze het recht hebben om te dragen. Gewone geweren? Halfautomaat? Machine geweren? Artillerie? Vrachtwagen bommen? Ik sta sympathiek tegenover het argument van Jeremy Bentham dat het concept van "natuurlijke rechten" gewoon "onzin op stelten" is. Als ik probeer na te denken over wat voor soort wettelijk of grondwettelijk recht om wapens te dragen zinvol is, kan ik dat niet anders doen dan in utilitaire termen. Welke juridische definitie van dit recht werkt het beste? Als ik zou proberen te komen met een definitie van een "natuurlijk" recht om wapens te dragen, zou ik hetzelfde soort oordeel of intuïtie gebruiken dat utilitaristen bekritiseerd worden voor gebruik in andere gebieden van openbaar beleid – proberen om beleid te baseren op dingen die niet direct meetbaar zijn.
Een ding dat we (onvolmaakt) kunnen meten, is het BBP (of consumptie). Dus misschien moeten we openbare beleidsmakers gewoon het BBP laten maximaliseren en ermee ophouden. En inderdaad, voor veel beleidsterreinen, waaronder mijn eigen gebied van monetair beleid, geeft het maximaliseren van het BBP een ruwe benadering van succes. Maar op andere gebieden, zoals het milieubeleid, is dat niet het geval.
Een alternatieve benadering zou zijn om het voor externe effecten gecorrigeerde BBP te maximaliseren. Tot op zekere hoogte kunnen we marktprijzen gebruiken om externe effecten in te schatten, bijvoorbeeld door de prijs van een huis naast een lawaaierige luchthaven te vergelijken met een gelijkwaardig huis ergens rustiger. Maar als we eenmaal op die weg zijn begonnen, is het moeilijk om te weten waar te stoppen. Hoe zit het met het maximaliseren van het BBP gecorrigeerd voor externaliteiten en ongelijkheid? Het zou zelfs mogelijk kunnen zijn om te meten hoe snel het marginale nut van een extra dollar afneemt naarmate het inkomen stijgt. Je zou een miljardair of een rijke instelling naar een land met lage inkomens kunnen laten gaan en zeer arme mensen de keuze kunnen bieden tussen een zekere $ 10.000 en een 50-50 kans op $ 100.000, en andere soortgelijke weddenschappen. Na verloop van tijd zouden ze de nutsfunctie voor inkomen of vermogen kunnen inschatten. Die informatie kan interessante gegevens opleveren voor beleidsmakers die het optimale belastingstelsel ontwerpen.
Mijn punt is niet dat nut direct kan worden gemeten; Ik geloof dat niet. Ik beweer eerder dat het niet duidelijk is dat het proberen om nut te meten moeilijker is dan het proberen om een ander aannemelijk beleidsdoel te meten. Niemand die bijdraagt aan liefdadigheid weet met zekerheid welke impact dit zal hebben op de personen die ze proberen te helpen, of zelfs op hun eigen welzijn. En toch geven mensen nog steeds geld aan goede doelen. We nemen allemaal levensbeslissingen op basis van onze beste gok, en dat zal onvermijdelijk ook gelden voor de overheid.
(0 OPMERKINGEN)
