Stilgehouden.nl

Links van Canada duwt sommige Albertanen om de voordelen van afscheiding te zien

Bron

Gesprekken over separatisme zijn niet alleen beperkt tot de Verenigde Staten.

Wanneer Canada wordt opgevoed in politieke discussies, wordt dit meestal gedaan om zijn relatieve stabiliteit naast de VS te plaatsen. Vaak afgeschilderd als de tammere, meer sociaal stabiele versie van de VS, is Canada een lieveling geworden van Amerikaanse progressieven. Zelfs enkele Amerikaanse beroemdheden , verstrikt in de hysterie van de succesvolle campagne van voormalig president Donald Trump in 2016, hintten naar een verhuizing naar Canada. Conventionele opvattingen over het buitenland kunnen echter behoorlijk misleidend zijn.

De afgelopen weken waren nogal wisselvallig in Canada. De controverse begon na de ontdekking van de vermeende massagraven van First Nations in de buurt van de voormalige locaties van vier Canadese Indiase residentiële scholen in de provincies Manitoba, British Columbia en Saskatchewan. Hoewel er steeds meer aanwijzingen zijn dat deze ontdekkingen niet wijzen op een genocide die de inheemse bevolking van Canada is aangedaan, volgde radicaal links zijn gebruikelijke routine door onmiddellijk op de ontdekkingen te springen en ze te gebruiken als voorwendsel om kerken in brand te steken en monumenten van beroemde historische figuren in heel Canada.

De lauwe reactie van de Canadese regering op deze golf van geweld heeft veel Canadezen eraan herinnerd dat de leiders van Ottawa geen contact hebben met de rechtse kiesdistricten in de westelijke provincies van Canada. De laatste golf van linkse beeldenstorm zal waarschijnlijk nog meer brandstof toevoegen aan het separatistische vuur dat al geruime tijd woedt in de Canadese prairies.

De groeiende ontevredenheid van de Canadian Prairies met de federale regering

Traditioneel wordt separatisme in Canada geassocieerd met bewegingen binnen de Franstalige provincie Quebec om zich af te scheiden van het Engelssprekende Canada en een eigen natie te vormen. Delen van Engelstalig Canada staan echter niet oog in oog met Ottawa en zijn cultureel linkse visie, met name de provincie Alberta.

Alberta, genesteld tussen British Columbia en Saskatchewan, met Montana in het zuiden, heeft een gevoel van ' westerse vervreemding ' ervaren en beschouwt zichzelf als uitgesloten van politieke zaken, die vaak worden gedomineerd door de centrale provincies Ontario en Quebec.

Sinds premier Justin Trudeau in 2015 aantrad, zijn Canadese rechtse facties zo gepolariseerd en ontgoocheld geraakt over conventionele politieke wegen dat ze nu het idee van separatisme in Alberta koesteren. Het huidige conflict heeft een economische en culturele component.

Van de prairieprovincies staat Alberta bekend om zijn onafhankelijke karakter. In mijn correspondentie met Fergus Hodgson, de directeur van de startende onderzoeksorganisatie Econ Americas en een specialist in Canadese politieke aangelegenheden, zinspeelde hij op Alberta's duidelijke culturele en ideologische verschillen met de meer bevolkte, kosmopolitische provincies Ontario en Quebec.

Hodgson vestigde de aandacht op een unieke cultuur van ruig individualisme in Alberta die niet al te veel verschilt van die in staten in het westen van de bergen, zoals Wyoming, Montana en Idaho. Laurentian Canada (Ontario en Quebec) neemt daarentegen grondig de heersende pc-mores over die kenmerkend zijn voor metroregio's in het hele Westen. Voor de trendy linksen in Laurentian, Canada, is Alberta een binnenwater dat niet voldoende is opgenomen in de pc-bijenkorf. Om een dergelijk universeel doel te bereiken, zal de Canadese staat waarschijnlijk steeds meer therapeutische interventies moeten uitvoeren om de vermeende tekortkomingen van de weerbarstige Albertanen te 'corrigeren'.

De polariserende aard van de Canadese energiepolitiek

Op het gebied van energie-economie konden de belangen van Alberta en Ottawa niet verder uit elkaar liggen. De groene energie-manie is sterk in het Great White North en heeft de veren van de prairie-Canadezen verstoord, die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van de aardgasindustrie. Volgens cijfers van de Canadese overheid produceerde Alberta 71 procent van het verhandelbare aardgas in Canada. Canada bezit de op twee na grootste bewezen oliereserves ter wereld , die voornamelijk geconcentreerd zijn in de oliezanden van Alberta en Saskatchewan.

De spanningen tussen de Canadese federale regering en haar westelijke provincies over het energiebeleid gaan een beetje terug. Grant Wyeth van World Politics Review legde uit hoe Ottawa en de westelijke provincies in het begin van de jaren tachtig hoofd over het energiebeleid stootten, toen de vader van Justin Trudeau, toen premier Pierre Trudeau, een nationaal energieprogramma opzette dat tot doel had de energiekosten te drukken. neer voor Canadese consumenten, geef de industriële sectoren van het land een betrouwbare energiebasis en verdeel de inkomsten van de olie-industrie over de bescheidener provincies van het land. Het laatste deel van het plan maakte de westelijke provincies woedend, die het zagen als Ottawa die zich economische en politieke macht toe-eigende ten koste van hun economische en politieke kosten.

In alle opzichten hebben Albertanen alle reden om de aard van hun relatie met Ottawa in twijfel te trekken. Volgens cijfers waarnaar geopolitiek strateeg Peter Zeihan in zijn boek The Accidental Superpower verwijst, is de gemiddelde Albertan een netto belastingbetaler, die $ 6.000 meer aan de nationale begroting betaalt dan hij aan diensten ontvangt. Statistics Canada bevestigde ook een grote kloof in de belastingen die Albertanen in 2015 betaalden, toen ze $ 27 miljard meer aan de federale schatkist betaalden dan ze aan diensten ontvingen. Zelfs in 2019 vergezelde Alberta Ontario en British Columbia als een van de drie provincies in Canada die een nettobetaler waren. Met andere woorden, belastingbetalers in de genoemde provincies betalen meer geld aan Ottawa dan ze terugkrijgen in de vorm van programma-uitgaven en overdrachten.

Spanningen tussen Ottawa en Alberta gaan niet weg

In het licht van hun tegenstrijdige belangen was een botsing tussen Alberta en de centrale regering onvermijdelijk. De spanningen tussen Alberta en Ottawa kwamen in 2019 tot een hoogtepunt toen de premier van Alberta, Jason Kenney, een voorstel deed voor een 'firewall'-panel dat een scenario zou bespreken waarin de westelijke provincie een meer proactieve rol zou spelen bij het beheer van haar pensioenprogramma, politie, en bestedingsmaatregelen, waardoor een figuurlijke firewall tussen haar en Ontario ontstaat. Kenney zelf is geen voorstander van afscheiding, maar zijn voorstel om Alberta meer autonomie te laten behouden in zijn interne aangelegenheden maakt deel uit van een breder gevoel van onvrede met de centrale overheid dat alomtegenwoordig is in de prairieprovincies.

De huidige regering-Trudeau is de economische betrekkingen met de westelijke provincies blijven spannen. In een eerder artikel in Mises merkte Andrew Allison op dat Trudeau's "veto over de Northern Gateway Pipeline, zijn voorgestelde verbod op plastic voor eenmalig gebruik en een koolstofbelasting" Albertanen meer hoofdpijn hebben bezorgd. We mogen ook de strenge lockdowns van de regering in reactie op covid-19 niet vergeten, een stap die ongetwijfeld heeft bijgedragen aan een verhoogde polarisatie in de Canadese politiek, aangezien kleine bedrijven gedwongen worden hun deuren te sluiten en Canadezen uit de arbeidersklasse de economische angst moeten doorstaan die komt met werkloosheid. De heersende klasse in Ontario gelooft, net als alle heersende klassen in imperiale centra die los staan van hun respectievelijke achterland, te weten wat het beste is voor de rest van de Canadezen, ongeacht de enorme kosten die aan hun beleid zijn verbonden.

Naast het economisch nadelige beleid waaraan Ontario de Albertanen wil onderwerpen, is het huidige Canadese regime geen voorbeeld van het beschermen van burgerlijke vrijheden. Op dit moment streeft de Canadese regering naar de goedkeuring van een online wet op haatspraak die is gevuld met de typische vage criteria van wat 'haatdragende taal' is, een concept dat zich dagelijks ontwikkelt en een discours omvat dat politieke poortwachters ongemakkelijk maakt. Als je daar de economische bemoeienis van de Canadese regering en haar vijandigheid tegenover de aardgasindustrie van de westelijke provincies bij optelt, is het geen verrassing dat de Albertanen de regering in Ottawa geleidelijk zien als een bezettingsmacht die geen rekening houdt met hun lokale grieven.

Albertanen beginnen de grimmige economische en sociale kosten te zien van de politieke regeling waarin ze leven, en het dringt tot hen door dat ze niet veel gemeen hebben met het Canadese regime in zijn huidige vorm. Met al deze factoren in overweging, hebben Albertanen alle reden om geïrriteerd te zijn. Het verleidelijke voorstel om zich af te scheiden van de rest van Canada lijkt niet zo vergezocht als de sociale en economische kosten van een verblijf in de huidige politieke unie nauwkeurig worden afgewogen.

Wat de publieke opinie over afscheiding van Canada betreft, ontdekte een peiling van mei 2020 door Northwest Research dat 41 procent van de ondervraagden voorstander is van een onafhankelijkheidsreferendum, terwijl 50 procent tegen de verhuizing is en 9 procent onbeslist is. Hoewel Albertanen op korte termijn misschien niet klaar zijn om de onafhankelijkheidssprong te maken, bestaat het sentiment wel en kan het in de loop van de tijd sterker worden.

Bart Beekveld