Stilgehouden.nl

Lage zuurstof duwt vissen in ondieper water

Lage zuurstof duwt vissen in ondieper water

Bron

frontaal zicht op grijze vissen in donker water

Nieuw onderzoek documenteert dat meer dan een dozijn vissoorten naar ondieper water verhuizen als reactie op zuurstofarme omstandigheden.

Vissen kunnen verdrinken. Ze hebben zuurstof nodig om te ademen en gebruiken de zuurstof die in water is opgelost in plaats van die in de lucht. Als er te weinig zuurstof in het water zit, moeten ze verhuizen of krijgen ze daar nadelige gevolgen van .

Helaas dalen de zuurstofconcentraties in de oceanen. Het nieuwe onderzoek, gepubliceerd in Global Change Biology , omvat 15 jaar onderzoek en metingen. De auteurs benadrukken hoe belangrijk het is om rekening te houden met de bevindingen in het visserijbeheer en de instandhouding, of het risico te lopen strategieën te implementeren die wild uit de pas lopen met de omstandigheden onder de golven.

"Deze studie constateert dat de zuurstof op alle diepten die we hebben onderzocht afneemt: van 50 meter (164 voet) tot 350 meter (1148 voet)", zegt hoofdauteur Erin Meyer-Gutbrod, "en dus lijken vissen naar ondieper te gaan. regio’s om in een gebied te komen waar de zuurstof relatief hoger is.” Meyer-Gutbrod, nu een assistent-professor aan de Universiteit van South Carolina, begon deze analyse als postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara.

"Dit lijkt de verificatie van een nogal angstaanjagende hypothese te zijn."

Zuurstofconcentraties nemen om een aantal redenen af, waaronder veranderingen in ecologie, seizoenen en stormen. Maar misschien wel de belangrijkste reden is dat warmer water minder opgeloste zuurstof vasthoudt.

Vissen hebben ook de neiging om gemakkelijker te ademen in ondiep water, omdat een van de belangrijkste bronnen van opgeloste zuurstof atmosferische vermenging aan het oppervlak is. Helaas hebben stijgende temperaturen de dichtheidsverschillen tussen koel diep water en warm oppervlaktewater geaccentueerd. Dit heeft ertoe geleid dat de oceaan gelaagd is geworden, waardoor zuurstof zich niet in de diepte kan mengen.

Het team probeerde te bepalen hoe afnemende zuurstofniveaus de visdistributie beïnvloedden. Bijna elke herfst van 1995 tot 2009 voerden de onderzoekers onderwatervisserijonderzoeken uit op verschillende diepten tussen de eilanden Anacapa en Santa Cruz in Zuid-Californië.

Ze bezochten drie van de rotsachtige riffen van het gebied: een lange reeks beken genaamd "Anacapa Passage" op ongeveer 50 meter diepte; een onderzeese berg genaamd de "Footprint" op ongeveer 150 m (492 voet) diepte en de "Piggy Bank", een andere verzonken hoge plek met een gemiddelde diepte van ongeveer 300 m (984 voet). Ze identificeerden alle vissen op twee meter (6,5 voet) van de onderzeeër en binnen twee meter van de zeebodem en schatten hun lengte.

De wetenschappers identificeerden 60 soorten vissen die vaak genoeg werden waargenomen om in de analyse op te nemen, tot verrassende resultaten. In de afgelopen anderhalf decennium verschoven vier soorten dieper, terwijl 19 soorten naar ondieper water migreerden. "Een derde van de verspreiding van soorten is in de loop van de tijd ondieper geworden", zegt Meyer-Gutbrod. "Persoonlijk vind ik dat een opmerkelijk resultaat in zo'n korte tijd."

Naast opgeloste zuurstof heeft het team ook de temperatuur en het zoutgehalte gemeten, die gedurende de tijd relatief constant bleven. En hoewel de habitats die ze bestudeerden slechts 10 kilometer (6,2 mijl) beslaan, omvatten ze een groot aantal diepten. De kleine omvang van de locatie heeft daadwerkelijk bijgedragen aan het verminderen van verstorende factoren; de meeste omstandigheden waren constant tijdens de onderzoeken, behalve de diepte.

Eerdere studies hebben gekeken naar de effecten van lage zuurstof op individuele vissen in een laboratoriumomgeving, maar dit is de eerste keer dat een dergelijk langdurig onderzoek in het veld heeft plaatsgevonden. "Andere wetenschappers hebben laboratoriumexperimenten gebruikt om aan te tonen dat vissen niet van zuurstofarm water houden", zegt Meyer-Gutbrod, "maar wat niemand ooit heeft gedaan, is gewoon jaar na jaar terugkeren naar dezelfde locatie om te zien of er daadwerkelijk een verandering is in de verdeling van vissen als gevolg van een verandering in zuurstof in de loop van de tijd.”

De gevolgen van deze trend kunnen ernstig zijn. “Dit lijkt de verificatie van een nogal angstaanjagende hypothese te zijn. Namelijk dat vissen uit hun optimale leefgebieden worden verplaatst', zegt coauteur Milton Love, een onderzoeker aan het Marine Science Institute van UC Santa Barbara. "En het eindpunt daarvan is dat ze uiteindelijk uit ten minste enkele van hun leefgebieden zullen worden verdreven." Bepaalde soorten kunnen uiteindelijk naar gebieden worden geduwd waar hun fysiologie de omstandigheden niet aankan, merkt hij op.

Bovendien suggereren resultaten van andere onderzoeken dat toenemende oppervlaktetemperaturen veel vissen dieper drijven. Dit betekent dat het leefgebied van vissen van bovenaf kan worden samengedrukt door hitte en van onderaf door zuurstofbeschikbaarheid. "Dus nu wordt de diepteband die ze kunnen bezetten in de loop van de tijd smaller en smaller", zegt Meyer-Gutbrod.

Een extra zorg is hoe deze habitatcompressie interageert met de visserijdruk. Deze trend zou de vissen kunnen concentreren, waardoor ze mogelijk gemakkelijker te vangen zijn. Maar meer aanlandingen zouden de visbestanden die in feite in zwaar weer verkeren, verloochenen.

“Als je je net in het water gooit en je krijgt een ton vis – meer dan je gewend bent te krijgen – denk je misschien: 'O, het is een goed jaar voor de vissen. Misschien is de bevolking aan het herstellen', zegt Meyer-Gutbrod. "Maar in plaats daarvan kan het zijn dat alle vissen gewoon in een nauwer gebied worden geplet. Je zou dus de visserijregelgeving kunnen veranderen om de visrechten te verhogen vanwege deze toename van aanlandingen.” Het resultaat zou catastrofaal zijn voor de visserijsector en de ecosystemen waarvan deze afhankelijk is.

Volgens de onderzoekers is het daarom cruciaal dat we begrijpen wat er aan de hand is, voorspellen hoe het zal uitpakken en managementstrategieën aanpassen om deze realiteit te integreren.

"Het fenomeen zal zich voordoen als de omstandigheden dit vereisen", zegt Love. "Maar onze reactie erop ligt binnen onze macht."

Bron: UC Santa Barbara

Het bericht Lage zuurstof duwt vissen in ondieper water verscheen eerst op Futurity .

Bart Beekveld

Terugkerende wolven kunnen het antwoord zijn op Rome's probleem met wilde zwijnen  Er zijn potentieel duizenden wilde zwijnen die de straten van Rome teisteren. Foto's storten Dit artikel stond oorspronkelijk op Outdoor Life. Italië zit vol met wilde zwijnen. Er zwerven zoveel wilde varkens door het land dat ze een probleem zijn geworden in enkele van de drukste steden, zoals Rome, waar ze zich tegoed doen aan afval en zelfs inwoners lastigvallen en terroriseren. Een mogelijke oplossing? Meer wolven. De groeiende wolvenpopulatie van Italië heeft nu de buitengrenzen van Rome bereikt, en dat zou volgens sommige natuurautoriteiten kunnen helpen het aantal wilde zwijnen te verminderen. Wolven werden ooit bijna uitgeroeid in Italië, maar ze keren terug naar het platteland en naar Rome, volgens Maurizio Gubbiotti, hoofd van de parken en natuurreservaten van Rome. Gubbiotti vertelde aan de Londense krant The Times dat er sporen van wilde zwijnen zijn gevonden in de uitwerpselen van wolven in een natuurreservaat in de buurt van de stad. Volgens de European Wilderness Society vonden Italiaanse natuuronderzoekers in 2013 voor het eerst in meer dan 100 jaar bewijs van wolven in een natuurreservaat bij de stad Rome. Volgens het International Wolf Center zijn er ongeveer 2.000 wolven in Italië. "Het evenwicht komt eraan", vertelde Gubbiotti aan The Times. Een wetenschappelijk onderzoek uit 2012, gepubliceerd door PLOS One, toonde aan dat sommige Europese wolvenroedels de voorkeur geven aan wilde zwijnen boven andere prooien zoals herten of zelfs runderen. De onderzoekers analyseerden de overblijfselen van prooien in bijna 2000 monsters van wolvenpoep gedurende een onderzoeksperiode van negen jaar. "Ons onderzoek toont een consistente selectie aan voor wilde zwijnen onder wolven in het studiegebied, wat van invloed kan zijn op andere prooisoorten zoals reeën", zegt hoofdauteur Miranda Davis, die werkt bij de School of Biological and Biomedical Sciences aan de Durham University. "Het is intrigerend dat in andere delen van Europa waar ook edelherten voorkomen, wolven deze prooi lijken te verkiezen boven wilde zwijnen, wat suggereert dat ze onderscheid maken tussen verschillende soorten hertenvlees." Rome's wilde varkensprobleem Grote, stevige zwijnen met scherpe slagtanden zijn angstaanjagend voor Italiaanse stedelingen, maar ze worden ook verdacht van het verspreiden van de dodelijke Afrikaanse varkenspest, aldus The Times. Hoewel Afrikaanse varkenspest onschadelijk is voor de mens, vormt het een ernstige bedreiging voor de productie van de beroemde Italiaanse prosciuttoham. Wildlife-functionarissen bouwden een hek rond een weg die de stad omcirkelt, 68 kilometer lang, als een manier om de besmette varkens binnen de perimeter in quarantaine te plaatsen. "Het plan is dat iedereen binnen de ringweg besmet raakt en sterft, ook al voeren we een aanzienlijke ontvolking uit buiten de stad", vertelde Angelo Ferrari aan de Times. De autoriteiten verleenden jagers vervolgens extra vergunningen om tot 50.000 varkens rond Rome te doden, maar dat loste het probleem niet op. Sommige dierenactivisten verzetten zich tegen de tactiek en haalden zelfs hekken neer. Zoals we hier in de Verenigde Staten hebben gezien, is traditionele sportjacht vaak niet voldoende om de populaties wilde varkens te verminderen. Schieten vanuit de lucht en ijverig vangen zijn effectievere oplossingen om de verspreiding van wilde varkens op zijn minst te vertragen. Zoals we ook in de VS hebben gezien, kunnen wolven effectief zijn in het verminderen van wildpopulaties in specifieke gebieden. De post Terugkerende wolven zouden het antwoord kunnen zijn op Rome's probleem met wilde zwijnen verscheen eerst op Popular Science.

Terugkerende wolven kunnen het antwoord zijn op Rome's probleem met wilde zwijnen Er zijn potentieel duizenden wilde zwijnen die de straten van Rome teisteren. Foto's storten Dit artikel stond oorspronkelijk op Outdoor Life. Italië zit vol met wilde zwijnen. Er zwerven zoveel wilde varkens door het land dat ze een probleem zijn geworden in enkele van de drukste steden, zoals Rome, waar ze zich tegoed doen aan afval en zelfs inwoners lastigvallen en terroriseren. Een mogelijke oplossing? Meer wolven. De groeiende wolvenpopulatie van Italië heeft nu de buitengrenzen van Rome bereikt, en dat zou volgens sommige natuurautoriteiten kunnen helpen het aantal wilde zwijnen te verminderen. Wolven werden ooit bijna uitgeroeid in Italië, maar ze keren terug naar het platteland en naar Rome, volgens Maurizio Gubbiotti, hoofd van de parken en natuurreservaten van Rome. Gubbiotti vertelde aan de Londense krant The Times dat er sporen van wilde zwijnen zijn gevonden in de uitwerpselen van wolven in een natuurreservaat in de buurt van de stad. Volgens de European Wilderness Society vonden Italiaanse natuuronderzoekers in 2013 voor het eerst in meer dan 100 jaar bewijs van wolven in een natuurreservaat bij de stad Rome. Volgens het International Wolf Center zijn er ongeveer 2.000 wolven in Italië. "Het evenwicht komt eraan", vertelde Gubbiotti aan The Times. Een wetenschappelijk onderzoek uit 2012, gepubliceerd door PLOS One, toonde aan dat sommige Europese wolvenroedels de voorkeur geven aan wilde zwijnen boven andere prooien zoals herten of zelfs runderen. De onderzoekers analyseerden de overblijfselen van prooien in bijna 2000 monsters van wolvenpoep gedurende een onderzoeksperiode van negen jaar. "Ons onderzoek toont een consistente selectie aan voor wilde zwijnen onder wolven in het studiegebied, wat van invloed kan zijn op andere prooisoorten zoals reeën", zegt hoofdauteur Miranda Davis, die werkt bij de School of Biological and Biomedical Sciences aan de Durham University. "Het is intrigerend dat in andere delen van Europa waar ook edelherten voorkomen, wolven deze prooi lijken te verkiezen boven wilde zwijnen, wat suggereert dat ze onderscheid maken tussen verschillende soorten hertenvlees." Rome's wilde varkensprobleem Grote, stevige zwijnen met scherpe slagtanden zijn angstaanjagend voor Italiaanse stedelingen, maar ze worden ook verdacht van het verspreiden van de dodelijke Afrikaanse varkenspest, aldus The Times. Hoewel Afrikaanse varkenspest onschadelijk is voor de mens, vormt het een ernstige bedreiging voor de productie van de beroemde Italiaanse prosciuttoham. Wildlife-functionarissen bouwden een hek rond een weg die de stad omcirkelt, 68 kilometer lang, als een manier om de besmette varkens binnen de perimeter in quarantaine te plaatsen. "Het plan is dat iedereen binnen de ringweg besmet raakt en sterft, ook al voeren we een aanzienlijke ontvolking uit buiten de stad", vertelde Angelo Ferrari aan de Times. De autoriteiten verleenden jagers vervolgens extra vergunningen om tot 50.000 varkens rond Rome te doden, maar dat loste het probleem niet op. Sommige dierenactivisten verzetten zich tegen de tactiek en haalden zelfs hekken neer. Zoals we hier in de Verenigde Staten hebben gezien, is traditionele sportjacht vaak niet voldoende om de populaties wilde varkens te verminderen. Schieten vanuit de lucht en ijverig vangen zijn effectievere oplossingen om de verspreiding van wilde varkens op zijn minst te vertragen. Zoals we ook in de VS hebben gezien, kunnen wolven effectief zijn in het verminderen van wildpopulaties in specifieke gebieden. De post Terugkerende wolven zouden het antwoord kunnen zijn op Rome's probleem met wilde zwijnen verscheen eerst op Popular Science.