Stilgehouden.nl

K-pop Throwback: VIXX's "Error" EP doorstaat de tand des tijds

Bron

Wat de albumhoezen betreft, heeft VIXX 's Error mini-album een nogal sobere: een massa metaal gebogen in de vorm van een hart, tegen een stevige zwarte achtergrond. Maar zoals met veel dingen in K-pop, is er meer dan op het eerste gezicht lijkt, voor degenen die het van dichterbij willen bekijken. Van een afstand ziet het hart er netjes uit, de randen zijn eerder gebogen dan hoekig. Van dichtbij is het een rommelige wirwar van zilveren strips en draden, een beeld van mechanisch verval. Toch is er een lus van rode draad – bijna als een bloedvat – door de bovenkant geregen, wat dit kunstmatige hart een vreemd, delicaat levensgevoel geeft.

Net als de omslagafbeelding is Error, zes jaar geleden op 14 oktober uitgebracht, chaotisch, maar ongelooflijk suggestief. Het is wat sonisch onsamenhangend, en de overgangen tussen de nummers – met de opmerkelijke uitzondering van het intro- en titelnummer – laten veel te wensen over. Deze valkuilen waren niet altijd typerend voor die tijd; de Wonder Girls ' Reboot en BTS ' The Most Beautiful Moment in Life Part 1 en Part 2 , die ook in 2015 werden uitgebracht, komen in me op als ongelooflijk samenhangend qua geluid, met natuurlijke progressie van nummer naar nummer.

Toch houdt Error stand, met een emotionele stoot met doordachte arrangementen die de zang van de groep op de voorgrond plaatsen. Het toont niet alleen echo's van VIXX's eerdere stijlen en previews van geluiden waar ze later in zouden duiken, maar staat ook als een magneet voor het danceballad-genre dat de voorkeur had van de vroege jaren 2010 K-pop. Uiteindelijk bereikt het een balans tussen van zijn tijd zijn en goed ouder worden, wat zes jaar nadat ik er voor het eerst naar luisterde net zo fascinerend bleek te zijn.

Vanaf het begin vouwt Error de luisteraar mee in de dystopische, sci-fi sfeer van het concept van het album. "Steel Heart" opent met een reeks geroezemoes en een zacht geklik: je wordt door een ruimtetunnel getransporteerd naar de kern van het cyborg-lab dat te zien is in de "Error" MV. Melancholische dubstep vult de stilte en bouwt snel op tot een ruigere variatie op het instrumentale van “Error”, ondersteund door huiveringwekkende synths. Het drama valt ineens weg; span je oren een beetje in, en je hoort misschien zware uitademingen die hun sonische tegenhanger vinden in de vermoeide uitademing waarmee "Error", het tweede en titelnummer, begint.

Het komt niet vaak voor dat een K-pop introtrack zo effectief is als “Steel Heart”. Het zet niet alleen de toon voor de rest van het album, vooral voor "Error", maar introduceert ook belangrijke sonische motieven. De stotterende, zwaar vervormde synth is een voorproefje van soortgelijke vervormde geluiden die op de achtergrond van de coupletten en het refrein van "After Dark" verschijnen en door "What U Waiting For" lopen. De ritmische beat van de dubstep- en synthlagen van "Steel Heart" bevestigt ook het mid-tempo karakter van het album, dat zelfs de meer vrolijke nummers zoals "Time Machine" delen.

Ook al zijn de nummers meestal mid-tempo, aan emotionele impact ontbreekt het ze niet. Veel hiervan is te danken aan een productiekeuze die tegenwoordig in veel K-popnummers erg ontbreekt: de beslissing om zich te concentreren op de zang en melodieën. In de afgelopen jaren hebben te veel producers ervoor gekozen om de instrumentals van popsongs tentoon te stellen , virtuoze drops en breakdowns te maken die vocale melodieën naar de verre achtergrond van refreinen degraderen, of ze zelfs vervangen door een reeks gezangen (denk bijvoorbeeld aan hoe het refrein van BTS' “ Fire ” is slechts een herhaald gezang van één woord).

Deze drop-instrumentale benadering kan soms goed werken, maar "Error" is een solide bewijs van de emotionele rijkdom die de meer conventionele benadering van melodieën en zang kan opleveren. Het begint met een vermoeide zucht en een klagend instrumentaal pianospel dat de berusting in Leo 's couplet accentueert:

[I] kon er niets aan doen, [I] gooide [het] weg
[Ik] heb alle emotie gewist
[Ik] probeerde je, maar kon je niet wissen (laat me vrij)
Omdat ik medelijden had (laat me ademen)

Het gebruik van harmonisaties in Hyuk 's "laat me vrij" en "laat me ademen" geven deze lijnen een spookachtige lucht. Niet in staat om hun geliefde vast te houden, maar ook niet in staat om volledig los te laten, heeft de persona van het lied zich neergelegd bij het leven in een staat van onthechting:

[Ik] moet gewoon zo leven, om te ademen
Om niets meer te zijn dan gewoon te leven, waarom niet?

Hun hart pompt ritmisch als het ritme dat binnenkomt met N 's couplet, wat aangeeft dat ze leven, maar niet emotioneel aanwezig zijn. Dit wordt overgebracht door N's lusteloze bezorging en een puntbeweging waarbij de VIXX-leden hun handen in zijn rug steken, alsof ze elektriciteitsladingen sturen om hem wat leven in te blazen.

In het licht van dit thema is het cyborg-concept van de baan logisch; de persona ademt en beweegt, maar mist iets dat hen fundamenteel menselijk maakt. Het cyborg-concept blijft niet alleen op visueel niveau; het wordt ook muzikaal uitgedrukt, zoals door het filteren van Hongbin 's stem om het robotachtig te laten klinken in de aanloop naar het refrein. Terwijl de persona hun stijgende emoties het hoofd biedt, vallen deze sonische vervormingen weg, waardoor de stemmen van Leo en Ken met een verrassende eerlijkheid naar voren kunnen komen:

[Ik] wil mezelf niet loslaten
[Ik] wil mezelf niet verder verpesten
Herinneringen die niet eindigen, zelfs als ze voorbij zijn
[Ik] heb er geen vertrouwen in ze te overwinnen

De lagen van het nummer zijn eenvoudig maar doelgericht. Van het ritme dat pulseert als een hart, tot de schokkende DJ-krassen die inbreuk maken op de melodie wanneer de persona toegeeft dat ze hun geliefde beginnen te vergeten, elk instrumentaal element is georkestreerd om de zang te ondersteunen, en de emotionele nuances die de zang uitdrukt . De instrumentals zijn hol en vervormd wanneer VIXX zingt van onthechting; vasthoudend en emotioneel wanneer de persona hun ware gevoelens onder ogen ziet; en afgebouwd op momenten van kwetsbaarheid, zoals wanneer N smeekt: "Vergeet me nooit."

De aandacht voor instrumentals in dienst van de melodie en de tekstuele inhoud gaat ook over op andere nummers op het album. Vervormde zang en een dreigende dubstep dramatiseren de emotionele beroering van "After Dark", dat de angst uitdrukt van een persona wiens liefde niet beantwoord wordt. Het door Ravi gecomponeerde nummer "What U Waiting For" wordt aangedreven door een zoemend instrumentaal dat contrasteert met verleidelijke falsetto's: VIXX zijn slechte jongens, zoals het schurende instrumentale suggereert, en het nummer is hun sirene-oproep, waardoor hun liefdesbelang wordt gelokt met de belofte van hun lot zijn. "Youth Hurts", een meditatie over het liefdesverdriet dat de adolescentieervaring kleurt, bevat een eenvoudige, peinzende piano en een instrumentaal drumstel. De lichtheid van het nummer geeft een weemoedige sfeer die past bij de teksten.

Hoewel "Youth Hurts" een vergelijkbare, op melodie gerichte benadering van productie deelt, en op zichzelf een geweldig nummer is, steekt het eruit – samen met het vrolijke "Time Machine" – als vreemde keuzes voor het album. De vrolijke millennial kreet in het post-refrein van "Time Machine" is vooral incongruent met het meestal donkere, dramatische geluid van Error. Als ze niet werden verwisseld, hadden deze nummers op zijn minst kunnen profiteren van een betere plaats in de tracklijst, in plaats van te worden ingeklemd tussen het meer sonisch compatibele "After Dark" en "What U Waiting For". Het is bijna alsof, tijdens een late personeelsvergadering te midden van de chaos van voorbereiding op de comeback, iemand rechtop ging zitten en zei: "Wacht even – we kunnen dit donkere cyborg-album niet eindigen met een hoopvol nummer, wat dacht je ervan om de vrolijke liedjes naar het midden?” en alle anderen hadden te weinig slaap om het daar niet mee eens te zijn.

Desalniettemin doet het levendige geluid van "Time Machine" denken aan eerdere VIXX-nummers zoals " GRU8 " (van Jekyll uit 2013), net zoals de rommelende dubstep van "After Dark" doet denken aan de hectische elektronische loopjes van "Hyde". En het middelpunt van het album, "Error", vormt het hoogtepunt van drie opeenvolgende muzikale en conceptuele successen voor de groep, over een tijdspanne van minder dan twee jaar.

Na zijn debuut met een pittig electro-popgeluid en een begeleidend helder beeld (" Super Hero " en " Rock Ur Body "), begon VIXX hun conceptuele en muzikale groove te vinden met 2013's " On and On ", een edgy dancepopnummer dat schildert de groep af als (zeer aantrekkelijke) ruimtezombies. Elke volgende release werd donkerder en gedurfder. "Hyde", met zijn flitsende, helter-skelter synths en geknepen vocale levering, vertelt het verhaal van een verliefde man met een dubbele persoonlijkheid. "Voodoo Doll", met zijn zelfverzekerde mid-tempo bas en stijgende zang, spreekt van een persona die zich stoutmoedig overgeeft om door zijn geliefde te worden gebruikt voor welk doel dan ook dat bij hen past. " Eternity " tilt de melodische kwaliteit van " Voodoo Doll " naar nieuwe hoogten, door te kiezen voor een EDM-baslijn, weemoedige zang en hese falsetto's die zingen over een liefde die in de loop van de tijd blijft bestaan.

Het dansballadgeluid van “Eternity” bleek perfect te passen bij VIXX' affiniteit voor dansen met verhalende elementen en hun expansieve zang. De dansballad, die zelden als een genre wordt gedefinieerd, zou heel goed uniek kunnen zijn voor K-pop en is waarschijnlijk het product van de wens om choreografie en vocale vaardigheden in gelijke mate te laten zien. "Eternity" en "Error" treden in de voetsporen van tracks als BEAST 's " Fiction " en " Good Luck ", en BtoB 's " Insane " en " Irresistible Lips ", om een soundscape te creëren die theatraal en opzwepend is, maar ook pulserend met een energie die past bij het K-poppodium.

"Error" combineert deze nieuwe niche met andere sterke punten die de vorige titeltracks aan het licht brachten: een voortstuwende mid-tempo beat, doelgericht gebruik van synths en instrumentals om de kernemotie van het nummer naar voren te brengen, vocaal gecentreerde coupletten die opklimmen naar een zwevend refrein, en emotionele vocale runs en melancholische harmonisaties. Deze combinatie verhoogde "Error" van nummer naar ervaring, en stuurde de luisteraar naar zijn dystopische, cyborg Romeo en Julia-verhaalwereld voor zijn vier minuten durende run.

De ongemakkelijke overgangen en het gebrek aan muzikale samenhang van de Error EP zouden later worden verzacht in Chained Up (waarvan het groovy, verleidelijke geluid wordt gesuggereerd in "After Dark") en Eau De VIXX uit 2018. Maar met het gelijknamige "Error" aan het roer, blijft het album ongeëvenaard in zijn pure emotionele kracht. Het is misschien niet het meest verfijnde of gepolijste album dat K-pop 2015 te bieden had, maar net als zijn betere leeftijdsgenoten doorstaat het echt de tand des tijds.

( YouTube . Afbeeldingen via Jellyfish Entertainment. Teksten via Bugs en YouTube .)

Gregory