Het probleem met Nordhaus
William D. Nordhaus, een van de toonaangevende economen in het bestuderen van de effecten van de opwarming van de aarde, is een eersteklas econoom. Hij was zelfs mede-winnaar van de Nobelprijs voor de economie van 2018 voor zijn werk over de opwarming van de aarde. Helaas laat hij soms de economie en zelfs basisredeneringen varen om te beweren dat de opwarming van de aarde waarschijnlijk grote schade aanricht en dat de enige oplossing een wereldwijde belasting op koolstof is. Ik merkte deze tendens op in zijn artikel uit 2012 in de New York Review of Books. Daarin daagde hij een Wall Street Journal-artikel uit van zestien wetenschappers die sceptici waren/zijn over de opwarming van de aarde. Er is niets mis mee om ze uit te dagen, maar Nordhaus deed dat deels door te reageren op beweringen die ze niet hadden gedaan.
Eerder dit jaar publiceerde Nordhaus The Spirit of Green: The Economics of Collisions and Contagions in a Crowded World . Daarin pleit hij voor een wereldwijde belasting op koolstof, maar zijn manier van argumenteren is erger geworden. Op verschillende punten maakt hij zijn zaak goed, met het argument dat het gebruik van koolstof een negatieve externaliteit creëert: een kostenpost die aan anderen wordt opgelegd en waarmee gebruikers van koolstof geen rekening houden bij hun beslissingen. Hij onderscheidt zijn eigen denken van dat van voorstanders van de Green New Deal en wijst erop dat de GND niet in de eerste plaats gaat over milieubeleid, maar over het nemen van inkomsten van sommigen en geven aan anderen. Nordhaus noemt deze herverdeling 'eerlijkheid', maar hij beweert in ieder geval niet dat het om het milieu of de opwarming van de aarde gaat.
Helaas neemt Nordhaus de argumenten van sceptici van de opwarming van de aarde niet serieus in overweging en noemt ze in plaats daarvan 'ontkenners'. Hij maakt ook korte metten met zijn eigen Dynamic Integrated Climate-Economy (DICE)-model, een model waarvan de bottom line is dat een te hoge koolstofbelasting destructiever kan zijn dan een koolstofvrije belasting. Hij maakt ook, teleurstellend, de verplichte aanval op de gebroeders Koch, iets wat ik hem in zijn vorige werk niet had zien doen. Bovendien beweert Nordhaus ten onrechte dat de enige manier om een effectief beleid voor de opwarming van de aarde te hebben, is door de prijs van koolstof te verhogen.
Dit zijn de eerste drie alinea's van David R. Henderson, " The Problem with Nordhaus ", Defining Ideas , 27 augustus 2021.
Nog een fragment:
Hoewel Nordhaus nooit bijzonder eerlijk is geweest in zijn behandeling van degenen met wie hij het niet eens is, is hij nog minder eerlijk geworden. In een hoofdstuk met de titel 'Groene bedrijven en sociale verantwoordelijkheid' is ExxonMobil een van de bedrijven die hij naar Dante's 'negende cirkel van de hel' stuurt. Waarom? Hij beweert dat het bedrijf de wetenschap van klimaatverandering onderdrukte en 'klimaatontkenners' financierde. Nordhaus vertelt de lezer nooit precies wat een 'ontkenner' is, maar in de context lijkt het ook diegenen te omvatten die betwijfelen of de opwarming van de aarde plaatsvindt, diegenen die betwijfelen of het zeer schadelijk zal zijn, en diegenen die sceptisch staan tegenover overheidsoplossingen. In één passage schrijft Nordhaus: "Ik heb decennialang klimaatwetenschap bestudeerd en vind het solide en overtuigend. Maar er zijn sceptici.” Hij lijkt te zeggen dat omdat hij, William Nordhaus, klimaatwetenschap overtuigend en overtuigend vindt, dat genoeg zou moeten zijn om ons te overtuigen. Maar in een boek van 355 pagina's bespreekt Nordhaus de wetenschap nauwelijks, kennelijk in de verwachting dat een argument van autoriteit voldoende is. En hij pleit niet voor sceptici door het grote aantal klimaatwetenschappers te citeren die sceptici zijn, maar door slechts één wetenschapper te citeren en Donald Trump, de Amerikaanse senator James Inhofe en een adviseur van Vladimir Poetin te noemen.
Lees het hele ding .
Hier is zijn bio bij David R. Henderson, ed. De beknopte encyclopedie van de economie.
(0 OPMERKINGEN)
