Ha:tfelt's "Summertime" is een donkere kijk op een klassiek concept
Ha:tfelt is een van de meest interessante artiesten die in K-pop werken. Ze heeft het talent om elk concept om te zetten in iets rijks en complexs. Ze neemt eenvoudige concepten en voegt nuance toe, neemt moeilijke en verdeelt ze in hun meest rauwe, meest kale stukken. Ze is een vrouw die schijnbaar niet in staat is om basisvaardigheden te doen, en het is haar beste kwaliteit.
Haar laatste comeback, “Summertime”, is een lichtend hoogtepunt van Ha:tfelts weigering om de voor de hand liggende weg te gaan. Nu is het zomerlied een beproefde klassieker, een die eigenlijk moeilijk te bereiken is in de eenvoud van een kwaliteitsvol maar niet cliché feestlied. In de handen van Ha:tfelt wordt het zomerlied echter iets gelaagds met dubbele betekenissen, spijt en een vleugje sinister.
Zoals gewoonlijk zijn het nummer en de MV voor "Summertime" twee helften die, verstrengeld, de hele betekenis van haar werk duidelijk maken, en proberen ze te splitsen is een nutteloze poging. Er zijn drie soorten opnamen in "Zomer". De eerste is het heden – Ha:tfelt achter de schermen van een fotoshoot voor dit nummer. Deze scènes zien er redelijk natuurlijk uit; goed belicht en ingelijst, maar niet overdreven gechoreografeerd. Het geeft haar het gevoel dat dit een normale werkdag voor haar is, een gepolijste versie van hoe haar werkende leven eruitziet. Interessant is dat de MV opent met haar in de make-upstoel, luisterend naar een blikkerige versie van "Summertime". Zo kijkt het publiek toe hoe ze naar haar eigen lied luistert, en haar gezicht lijkt vreemd leeg.
Dan zijn er nog de “home movies”. In de schemering of nadat de avond is gevallen, met een lagere kwaliteit van de beelden en de zwarte balken met niet-overeenkomende beeldverhoudingen, zijn deze opnamen de visualisatie van de relatie waar Ha:tfelt over zingt, met de rol van haar vriend gespeeld door gastartiest Keem Hyoeun . Dit zijn slecht verlichte, neon doordrenkte shots, ontworpen om het publiek een gevoel van luriditeit te geven. Het creëert een wereld van seks, drank en feesten die totaal onbereikbaar lijkt, een wereld die de gewone burger nooit zal ervaren, behalve door deze glimpen.
Het overbruggen van de kloof zijn de dansshots.. Ha:tfelt en haar crew hebben dansshots in de belichting en stijlen van zowel het heden als het verleden, waardoor ze vreemd moeilijk te karakteriseren zijn. De neon-geregen degenen lijken verlengstukken van haar herinneringen, een logische uitbreiding van haar en haar vrienden die rondhangen. Maar de huidige ingelijste hebben een duidelijke overmatige nadruk op wit, in kleding, lichten en decors, en gepaard met een kwaadaardige onderstroom die zo'n leunen op de kleur van zuiverheid nodig lijkt te maken.
Deze hint van een donkere ondertoon leidt ons terug naar "Summertime" als een nummer. Zelfs sonisch schuwt Ha:tfelt het verwachte. In een tijd waarin disco en synthpop A Moment hebben, in een genre waar helder en glitter de rigueur zijn, ging ze voor R&B en schuimde het in met grime. "Summertime" heeft wel wat tropische invloeden en wat lichte synths, maar het is begraven onder de diepe bas en bedwelmende beat, wat resulteert in een nummer dat louche is, maar eerlijk over zijn eigen lage plaatsen en donkere verleidingen, allemaal met een melancholische toon net uit van bereik.
Die melancholie wordt belichaamd door Ha:tfelt zelf. Haar lagere toon en ruwere randen worden perfect gebruikt, waardoor haar eerlijkheid de nodige gravitas geeft. 'Zomertijd', zie je, gaat niet over de onsterfelijke gevoelens die een zomerflirt biedt, maar over herinneringen ophalen aan die gevoelens en rouwen om hun afwezigheid. Terwijl ze zingt over de gepassioneerde wervelwind van de romantiek van weleer, verlangt ze ernaar om het weer te voelen, ook al heeft ze duidelijk het zelfbewustzijn om te weten dat zulke dingen nooit blijvend zijn. Het doet twijfel rijzen over wat ze eigenlijk wil: de man, de reis of het songwriting-materiaal.
Want dat is de sinistere ondertoon die door 'zomertijd' loopt: het gevoel gebruikt te worden. Het beeld dat Ha:tfelt van zichzelf schildert, is iemand die slim en slim is – te slim en slim om ooit te denken dat haar zomerpret ergens serieus toe zou kunnen leiden. In de dansshots hebben zij en haar dansers altijd het gevoel iets te weten dat het publiek niet weet; ofwel dat ze haar ex aan het lijntje houdt, ofwel dat we zijn gevallen voor haar verhaal van spijt en verloren liefde in de chaos van de zomer. Het afsluitende schot is echter wat het maakt. Het nummer eindigt, de beeldverhouding wordt groter om overeen te komen met het cadeau van Ha:tfelt en ze glimlacht langzaam. Geen spijtige glimlach, of een gevoel van voldoening in haar herinneringen, maar een blik van zelfvoldaanheid en arrogantie die schreeuwt van een plan dat werkt zoals ze wilde. Ze had wat plezier, maar belangrijker nog, ze kreeg materiaal voor een nieuw nummer en veranderde in iets prachtigs, zonder rekening te houden met de gevolgen van haar ongevoeligheid.
Ha:tfelts “Summertime” zet elke verwachting van een zomers nummer op zijn kop. Verloren liefdes boven nieuwe liefdes. Donker en suy over helder en dansbaar. Manipulatie boven onschuld. En door op die verwachtingen in te spelen en ze grondig om te keren, heeft ze een donkere spiegel gecreëerd voor een K-pop-nietje, en het is glorieus.
(Afbeeldingen via Amoeba Culture , YouTube )
