Eerbetoon aan de oude schepen die water vervoerden

Asunción Molinos Gordo 's nieuwste tentoonstelling in Galería Travesía Cuatro in Madrid maakt monumenten van de schepen die ooit werden gebruikt om water te vervoeren, op te slaan en te consumeren. Een mix van folklore en beeldende kunst, ¡Cuánto río allá arriba! (Hoeveel rivieren boven!) presenteert een reeks pilaarachtige sculpturen samengesteld uit keramische kruiken, kannen, kantines en bassins, allemaal uitgevoerd in eeuwenoude ontwerpen die typerend zijn voor het Iberisch schiereiland en de Middellandse Zee.

Schepen zoals die in de bouwwerken van Molinos Gordo waren ooit essentiële instrumenten van het dagelijks leven, maar tegenwoordig worden ze vaker in musea gezien. Terwijl klimaatverandering en globalisering onze wereld blijven beheersen, herinneren de assemblages van de kunstenaar ons aan een agrarisch, ambachtelijk verleden vóór de komst van moderne stromende watersystemen, toen deze handgemaakte voorwerpen ons nauwer verbonden met de aarde en onze eeuwige zoektocht naar schoon water.

Asunción Molinos Gordo, Cuánto río allá arriba! (202)

Alle objecten in de tentoonstelling zijn gemaakt door hedendaagse ambachtslieden uit Manises, Spanje, een stad die tijdens de middeleeuwen en de renaissance een belangrijk knooppunt was voor Spaans-Moorse waren. Dit is niet de eerste keer dat Molinos Gordo het verleden doet herleven door middel van haar werk: de recente projecten van de kunstenaar hebben oude irrigatiesystemen in het Moorse Valencia gereconstrueerd en de traditionele methoden van weersvoorspellingen van Segoviaanse herders gedocumenteerd . Dit project neemt echter een minder etnografische koers, waarbij het historische object wordt geïsoleerd van zijn gebruikelijke context en onverwachte resultaten oplevert.

Asunción Molinos Gordo, Cuánto río allá arriba! (202)

De gestapelde, voortreffelijke lijken van Molinos Gordo vestigen bijvoorbeeld nieuwe aandacht op de diverse vormen, inventieve vormen en elegante decoratieve motieven van de schepen. De sculpturen staan ongeveer op de hoogte van de bezoeker, en hun gladde oppervlakken en vleeskleurige klei nodigen uit tot aanraking. Hoewel deze kenmerken ons herinneren aan de nauwe relatie die dit soort objecten ooit met het menselijk lichaam deelden, herinneren hun verticale configuraties ook aan de sacraliteit van een totempaal.

“Het is geen toeval dat veel verschillende niet-verwante culturen zijn gekomen om hetzelfde icoon te produceren, dingen op elkaar stapelen, met als doel hulde te brengen aan een verhaal, familie, mensen, [en] geest die gelaagd is en van een omvang moeilijk om meteen te omhelzen, "zei Molinos Gordo in een e-mail aan Hyperallergic.

Elk van de vaten in de sculpturen is uniek, de vorm is zorgvuldig aangepast aan een specifiek soort watergebruik. Sommige zijn praktisch en onopgesmukt, terwijl andere voorzien zijn van uitgebreide glazuren en franjes. Molinos Gordo omvat ceremoniële vaten zoals een botijo de engaño (kruik van misleiding), die meerdere valse drinktuiten heeft, evenals een enkele functionele, en een jarra de novia (kruik van de bruid), die iedereen rond de drinker bespat met zijn veel spruiten. Deze speelse, interactieve schepen werden gebruikt bij bruiloften en andere vieringen om een gevoel van gemeenschappelijke overvloed uit te drukken.

Anderen reiken verder terug in de geschiedenis. De glanzende vaten met rijkelijk beschilderde, koperkleurige oppervlakken repliceren Nasrid-aardewerk, een stijl die bloeide tijdens de eeuwen van Spanje onder Moorse heerschappij. Molinos Gordo heeft bijna 10 jaar tussen Egypte en Oman gewoond, een ervaring die haar heeft geïnspireerd om vragen te stellen over de islamitische geschiedenis van Spanje en de gecompliceerde, vaak over het hoofd geziene rol in de cultuur die veel Spanjaarden tegenwoordig claimen.

De tentoonstelling ontleent zijn naam aan een regel uit Octavio Paz' gedicht 'Cántaro Roto' uit 1958 (Gebroken kruik). Het gedicht betreurt de valse beloften van moderne vooruitgang, iets wat Molinos Gordo op persoonlijk vlak weet. Ze groeide op in een boerenfamilie in het noorden van Spanje, waar de komst van nieuwe landbouwmethoden diepe, onomkeerbare veranderingen teweegbracht in de manier van leven van haar gemeenschap. "Ik was vanaf zeer jonge leeftijd getuige van de vreselijke effecten van de industrialisatie van de landbouw en de gevolgen ervan voor het uitroeien van plattelandsculturen", zei ze per e-mail. Haar nieuwste tentoonstelling is een minder letterlijke kijk op het behoud van de landbouwgeschiedenis en cultuur dan haar eerdere werken, maar niet minder krachtig.

Asunción Molinos Gordo, Cuánto río allá arriba! (2021) (details) Asunción Molinos Gordo, Cuánto río allá arriba! (2021) (details) Asunción Molinos Gordo, Cuánto río allá arriba! (202)