Een kunstfilmromantiek neemt een zeldzaam transcendentalistisch standpunt in
De titel van Wat zien we als we naar de lucht kijken? stelt een vraag zonder een antwoord te eisen. De film heeft een zwervend oog, maar besteedt geen bijzondere aandacht aan de lucht. Tijdens zijn ongehaaste looptijd van twee en een half uur bestudeert het een groot deel van de Georgische stad Kutaisi – stoepbedrijven, de Rioni-rivier, het leven van zwerfhonden en vooral het komen en gaan van verschillende kinderen. De vraag is niet om je aan te zetten specifiek naar de lucht te kijken, maar gewoon om te kijken. Wat zie je om je heen als je de tijd neemt om te observeren? De nadruk op kinderen staat centraal; regisseur Alexandre Koberidze nodigt de kijker uit om een kinderlijk standpunt in te nemen. Niet kinderachtig, zoals in onvolwassen of onontwikkeld, maar kinderlijk, open voor het alledaagse wonder om ons heen.
De cinematografie, allemaal gefilterd door lome 16 mm die de nadruk legt op weelderige zomerse gele en groene tinten, moedigt dit perspectief ook aan. De camera besteedt veel tijd aan het bestuderen van de benen en voeten van mensen. Een terugkerend motief toont personages die vanaf de knieën worden geïntroduceerd, voordat de volgende opname de rest laat zien. Zelfs de hoofdpersonen Lisa (Oliko Barbakadze) en Giorgi (Giorgi Ambroladze) verschijnen voor het eerst op deze manier terwijl ze een meet-cute hebben, elkaar tegen het lijf lopen en zo afgeleid worden door hun wederzijdse aantrekkingskracht dat ze allebei een verkeerde afslag nemen en afdwalen van hun beoogde bestemmingen . Hun romance vormt de ruggengraat van het verhaal – het is echter niet helemaal juist om het het hele verhaal te noemen, aangezien veel meer van de film wordt besteed aan zijn excursies door de stad dan aan het ontwikkelen van hun relatie.
Van wat zien we als we naar de lucht kijken?
Dit komt omdat het, wederom passend bij de kinderlijke geest, geen gewoon liefdesverhaal is, maar een magisch-realistisch sprookje. (Deze gevoeligheid wordt versterkt door het feit dat de film veel meer gesproken tekst bevat, voorgelezen door de regisseur, dan gesproken dialoog.) Kort nadat ze een afspraakje hebben gemaakt, richt het 'boze oog' zich op Lisa en Giorgi. Lisa krijgt te horen van een boomzaailing, een bewakingscamera en een oude regengoot dat er een vloek over haar is gekomen, en ze zal de volgende ochtend wakker worden met een geheel nieuw uiterlijk. De wind probeert haar ook te waarschuwen dat Giorgi ook van vorm zal veranderen, maar zijn stem wordt overstemd door een passerende auto. En dus wanneer Lisa (nu gespeeld door Ani Karseladze) en Giorgi (nu Giorgi Bochorishvili) proberen om hun date te maken, herkennen ze elkaar niet. Om het nog erger te maken, zijn ze allebei alles vergeten wat met hun beroep te maken heeft – Lisa is een apotheker, maar weet nu niets van medicijnen, en Giorgi is een voetballer, maar kan nu zelfs geen simpele trap meer uitvoeren. Het paar vestigt zich in nieuwe, lagerbetaalde optredens die verleidelijk dicht bij elkaar liggen, en de vele observaties van het dagelijks leven in de film ontvouwen zich terwijl we wachten tot ze herenigd zijn.
Van wat zien we als we naar de lucht kijken?
Hoewel verschillende elementen van een verkeerskruising die tot leven komen om een personage uit te spreken misschien willekeurig klinken, versterkt het het overkoepelende thema van de film, namelijk de relatie tussen een stad en haar inwoners. Deze scène is ook een van de vele met een extreem brede opname – een blik niet naar de lucht, maar van daaruit. Dit suggereert opnieuw dat het er niet om gaat de vraag naar de titel van de film te beantwoorden, maar om van alles op de hoogte te zijn. Hier is de camera een transparante oogbol , en dit is een zeldzaam voorbeeld van cinema in de traditie van transcendentalisme .
Op papier klinkt dit allemaal misschien wat zweverig, maar wat zien we als we naar de lucht kijken? zet dit overzicht van het fantastische in het gewone met grote ogen op, zonder zelfs maar een zweem van pretentie. Het is een van de weinige films die nauwkeurig kan worden omschreven als in tegenstelling tot de meeste andere, vol met kleine momenten die niet helemaal lijken op alles wat we hebben geleerd om te verwachten. Neem bijvoorbeeld Lisa's fysieke transformatie. Terwijl de camera haar slapend aankijkt, vraagt de verteller het publiek om de ogen te sluiten wanneer een toon klinkt, en ze gesloten te houden tot na een tweede toon. Dit is hoe de acteurs worden verwisseld – geen computereffecten, maar ook geen eenvoudige overgang van de nacht die dichterbij komt naar het begin van de volgende dag. Koberidze vraagt om uw deelname aan het idee van magie in de film. Als je het soort persoon bent dat meewerkt aan zo'n grillig voorstel, dan is dit misschien de film voor jou.
Wat zien we als we naar de lucht kijken? is nu beschikbaar om te streamen op MUBI.
