Stilgehouden.nl

Deze vrouwen stonden tussen de rellen in het AZ-stadion: “Het waren net wilde dieren”

Bron

Het broeide gisteren al de hele dag in Alkmaar. Maar als de Engelsen pal naast het fanatieke AZ-vak in het stadion tegen het einde van de wedstrijd beginnen te juichen breekt de hel los. Deze drie vrouwen vertellen: “Ik werd door mijn eigen supporters verdrukt en voelde me voor het eerst in tien jaar niet veilig.”

Om de verhitte sfeer in het stadion gisteren wat beter te begrijpen, moeten we terug naar eerder op de dag. Rond elf uur ’s morgens verzamelt een deel van de harde kern supporters van AZ zich bij een kroeg aan de Stationsweg. 

De afspraak met de eigenaar is: voordrinken mag, maar netjes gedragen. “Dat hebben ze acht of negen wedstrijden echt super gedaan. Er gebeurde helemaal niks. En deze keer waren ze ook heel rustig”, beschrijft de man, zelf ook ooit fanatiek AZ-supporter, tegen NH. 

Bij de deur staat een tweetal van de voetbaleenheid van de politie. Maar als die even een rondje gaan lopen, gaat het mis. Er komt een auto en een volle treincoupé met rivaliserende supporters aan bij het Alkmaarse station, vijftig meter van de kroeg. 

Gevecht op straat

“Het terras stoof leeg”, vertelt een medewerkster, ondertussen appjes en belletjes beantwoordend over de filmpjes die rondgaan. “Ze zeiden nog wel tegen me: haal je stoelen en tafels naar binnen, er blijven er twee van ons hier om de boel te bewaken en doe de deuren dicht.”

Midden op straat barst een gevecht los tussen naar AZ-aanhangers in het zwart en mensen van West Ham United en FC Groningen aan de andere kant. In hun handen hebben ze fietskettingen en stoelen. 

Na de geweldsexplosie stuiven de hooligans de stationsbuurt in. ‘KK trots, fuck you, West Ham en Groningen lopen als mietjes‘, schrijft een AZ-fan op Facebook. 

Volgens meerdere omstanders die NH sprak was de politie in de eerste minuten nergens te bekennen. De kroegbaas: “De ME had de andere groep gewoon moeten tegenhouden bij het station. Maar ze waren veel te laat. Daar hebben zij ook hun excuses voor aangeboden.” 

Vanaf dan barst het in Alkmaar van de uniformen. Op paarden stappen leden van mobiele eenheid langs de kroeg, waar de medewerkers een uur na de rellen een peukie staan te roken. “Deze lag ergens bij het station”, zegt een agent die met een terrasstoel van het café uit een ME-busje stapt. 

Inmiddels verzamelt een deel van de AZ-supporters zich op en Waagplein en de Platte Stenenbrug. De Paardenmarkt is voor alleen de Engelsen. Elke groep West Ham United-fans die dan nog op het station aankomt wordt onder politiebegeleiding naar de fanzone gebracht.

Terwijl de West Ham-supporters tegen achten al zingend in de rij staan voor hun verplichte bussen richting het stadion, worden de AZ-spelers door honderden toegestroomde Alkmaarse supporters indrukwekkend onthaald.

En dan klinkt om negen uur het startsignaal van de strijd om een plaats in een Europese finale. Direct is de sfeer grimmig. “In het vak naast de fanatieke AZ’ers van de Benside zaten Engelsen. Dat is toch niet handig? Zeker na vorige week”, beschrijft Linda, al veertien jaar seizoenskaarthouder van AZ en gisteren aanwezig in één van de fanatieke vakken. 

In het AZ-stadion zijn zo’n tweehonderd plaatsen op de hoofdtribune door de UEFA aangewezen voor familieleden en sponsoren van West Ham United. Uit in Londen vorige week speelde dit ook, maar dan andersom, en werden die AZ-tribunes vanwege bedreigingen van de thuissupporters bij de 0-1 uit veiligheidsoverwegingen geëvacueerd.

Linda: “Dan kan je het ook wel een beetje terug verwachten.” Het begint met bier gooien en wat scheldpartijen. “Op een moment hingen de Engelsen een best grote vlag over de railing. Dus eigenlijk midden in het thuispubliek. Dat heb nog nooit meegemaakt. Ik merkte meteen dat mensen daar wel pissig van werden.”

Jongens van AZ beklagen zich volgens haar bij de stewards dat de vlag moet worden weggehaald. “Maar dat duurde nog best wel lang. Waarom AZ toen niet al ingreep, snap ik niet.” De Alkmaarse Ashley, met haar moeder in het stadion gisteravond, vindt dat de tribune toen al geëvacueerd had moet worden. 

“Ik zag dat jongens van de Benside probeerden naar het andere vak te gaan en over het hek wilden klimmen. Dat lukte niet, of ze werden door andere AZ-supporters tegengehouden. Die dan ook weer klappen kregen van de Bensiders.”

Als rond de tachtigste minuut gejuich klinkt van de Engelsen, worden voorste rijen van de Benside volgens Ashley ‘helemaal parra’, beschrijft ze. “Het leken echt wel wilde dieren. Alsof ze een waas voor hun gezicht hadden. Mensen die riepen dat ze rustig moesten doen werden aangekeken met twee vingers naar hun ogen, zo van: ik heb je gezien, ik onthoud wie je bent.” 

Bij de 0-1, in de blessuretijd, lopen de emoties op en als het fluitsignaal klinkt begint een groep meteen te rennen, vertelt Cindy. De Alkmaarse is moeder van twee kinderen. “Een zwarte golf van mensen. Van jochies.” Ze beschrijft voor haar het engste moment. “Ik keek een paar in hun ogen en ze stonden gewoon helemaal strak. Keken dwars door me heen. Heel dreigend.”

‘ME kwam laat’

Ondertussen proberen de security en stewards mensen te bedaren, maar ‘een meter verderop werd er dan weer iemand neergeslagen’. De ME greep volgens de drie vrouwen pas na een minuut of tien echt in.

“Ze waren toen al lang aan dat hek aan het trekken en je zag wat de intentie was. Het lijkt mij dat dit een signaal is om in actie te komen toch? Er liepen ook gewoon spelers rond daar.”

Ook achter de tribune gaat het mis, vertelt Cindy. “Ik zat op de bovenste rij en kon geen kant op. Dus ik ben naar beneden gegaan. Mijn vader was ik ondertussen kwijt. Ik besloot het supportershome in te vluchten. Ik dacht dat ik daar veilig was, maar daar belandde ik midden in een vechtpartij tussen AZ-ers. Ik ben door eigen supporters geduwd en verdrukt.”

Ashley beschrijft hoe haar moeder zegt: ‘we gaan nú weg’. “We bezoeken weleens honkbalwedstrijden in Amerika en daar krijg je een high five van de tegenstander. Hier was het hele stadion in rep en roer. Ze hadden ook allemaal bivakmuten op, hoodies aan, sjaals voor hun gezicht.”

De vaste fan Linda: “Sommige onschuldige mensen probeerden naar buiten te komen, maar kregen van de ME een ros met een stok. Die maakten natuurlijk geen onderscheid meer.” Na ongeveer een half uur voelt ze zich veilig genoeg om het stadion te verlaten.

De Alkmaarse Cindy is terugkijkend vooral verdrietig. “Ik wilde ooit met mijn dochters naar de wedstrijd gaan. Maar het lijkt erop dat die traditie ophoudt als hier niets aan gebeurt.”

Gregory de Boer