Benjamin Schoefer op de stoelendans Model
De afgelopen tien jaar heb ik gepleit voor wat ik het 'musical chair-model' van de conjunctuurcyclus noem. Dit komt uit een blogpost uit 2013:
Je hebt geen DSGE-modellen nodig om conjunctuurcycli te begrijpen, het is eigenlijk gewoon een stoelendans. Nominale lonen zijn erg plakkerig en NGDP is erg volatiel. Dus als NGDP daalt, is er minder geld om arbeiders te betalen, en in plaats van nominale loonsverlagingen krijg je veel arbeiders op de grond – werkloosheid.
Merk op dat de nadruk ligt op cashflows en de beloning van bestaande werknemers, niet op de marginale kosten van nieuwe medewerkers. Tyler Cowen prees onlangs een nieuwe NBER-paper van Benjamin Schoefer met deze samenvatting:
Ik stel een financieel kanaal van loonrigiditeit voor. In recessies, in plaats van de marginale (nieuwe) arbeidskosten op te krikken, drukken rigide gemiddelde lonen de kasstromen onder druk, waardoor bedrijven gedwongen worden hun personeelsbestand te schrappen vanwege financiële beperkingen. Inderdaad, empirische kasstromen en winsten zouden acyclisch worden als de lonen slechts matig meer procyclisch zouden zijn. Ik bestudeer dit kanaal in een zoek- en matchingmodel met financiële beperkingen en rigide lonen onder zittende werknemers, terwijl de lonen van nieuwe medewerkers flexibel zijn. Individueel genereert elke functie geen versterking. Daarentegen kan hun interactie verantwoordelijk zijn voor veel van de empirische schommelingen op de arbeidsmarkt – het doorbreken van de neutraliteit van de lonen van de gevestigde exploitanten voor aanwerving, en het aantonen dat financiële versterking van conjunctuurcycli loonrigiditeit vereist.
Het artikel (p. 34) bevatte ook deze interessante observatie:
Een toetsbare voorspelling is dat de elasticiteit van de arbeidsvraag van financieel beperkte bedrijven groter is als gevolg van het cashflow-effect, en dat de omvattende loonveranderingen voor alle werknemers grotere effecten hebben dan marginale loonveranderingen. Saez, Schoefer en Seim (2019) leveren enig bewijs voor deze voorspelling, waarbij ze de loonveranderingen na aftrek van loonbelasting bestuderen van een verandering in de loonbelasting die gericht was op jonge werknemers (maar uiteindelijk de werkgelegenheid voor alle, zelfs niet-subsidiabele, werknemersgroepen stimuleerde, vooral in financieel beperkte bedrijven).
Wanneer het nominale BBP sterk daalt, ontvangen bedrijven minder inkomsten. Zelfs als nieuwe medewerkers bereid zijn om loonsverlagingen te aanvaarden, zorgen de kleverige lonen van bestaande werknemers ervoor dat bedrijven hun werkgelegenheid verminderen, waardoor vaak verliesgevende eenheden binnen het bedrijf, zoals fabrieken, worden gesloten. Een mengeling van arbeidsmarktnormen en opleidingskosten weerhoudt bedrijven ervan deze gesloten fabrieken onmiddellijk te heropenen met nieuwe medewerkers tegen een lager loonniveau.
Nominale loonkleverigheid bestaat echt en kan niet terzijde worden geschoven.
(1 OPMERKINGEN)
